ตอน

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ตอน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dtɔɔn
	ราชบัณฑิตยสภา	ton
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tɔːn˧/(ส)

รากศัพท์ 1

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຕອນ (ตอน), ภาษาไทลื้อ ᦎᦸᧃ (ตอ̂น)，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง donq， ภาษาจ้วง donq; เทียบภาษาจีนเก่า 段 (OC *doːns)

คำนาม

ตอน

1. ส่วนหนึ่ง ๆ ที่แบ่งออกจากส่วนใหญ่ (ใช้แก่สิ่งที่มีความยาว)

   ถนนวิภาวดีรังสิตตอนที่ผ่านดอนเมืองรถติดมาก

   โขนแสดงตอนหนุมานเผาลงกา

   ขอให้มาตอนเช้า

   ตอนเหนือของประเทศไทย

รากศัพท์ 2

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຕອນ (ตอน)

คำกริยา

ตอน (คำอาการนาม การตอน)

1. ขยายพันธุ์ต้นไม้แบบหนึ่ง โดยการใช้มีดควั่นกิ่งและเลาะเปลือกออกแล้วเอาดินพอก ใช้ใบตองหรือกาบมะพร้าวหุ้ม มัดหัวท้ายไว้ เมื่อรากงอกดีแล้ว ตัดกิ่งออกจากต้นนำไปปลูก

รากศัพท์ 3

จากภาษาไทดั้งเดิม *toːnᴬ; เทียบภาษาจีน 驐 (dūn); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຕອນ (ตอน), ภาษาไทลื้อ ᦎᦸᧃ (ตอ̂น), ภาษาไทใหญ่ တွၼ် (ตอ̂น)

คำกริยา

ตอน (คำอาการนาม การตอน)

1. ตัดหรือทำลายอวัยวะซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการสืบพันธุ์ของเพศผู้ เพื่อไม่ให้สืบพันธุ์ได้

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /tɔːn˧˧/

รากศัพท์ 1

คำนาม

ตอน

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨴᩬᩁ (ทอร)

รากศัพท์ 2

คำคุณศัพท์

ตอน (คำอาการนาม กำตอน หรือ ความตอน)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨴᩬᩁ (ทอร)