ถู
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *tʰuːᴬ¹ (Jonsson, 1991); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨳᩪ (ถู), ภาษาเขิน ᨳᩪ (ถู), ภาษาอีสาน ถู, ภาษาลาว ຖູ (ถู), ภาษาไทลื้อ ᦏᦴ (ถู), ภาษาไทใหญ่ ထူ (ถู), ภาษาไทใต้คง ᥗᥧᥴ (ถู๋), ภาษาพ่าเก ထူ (ถู), ภาษาอาหม 𑜌𑜥 (ถู)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ถู | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | tǔu |
| ราชบัณฑิตยสภา | thu | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tʰuː˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]ถู (คำอาการนาม การถู)