ถู
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *tʰuːᴬ¹ (Jonsson, 1991); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨳᩪ (ถู), เขิน ᨳᩪ (ถู), อีสาน ถู, ลาว ຖູ (ถู), ไทลื้อ ᦏᦴ (ถู), ไทใหญ่ ထူ (ถู), ไทใต้คง ᥗᥧᥴ (ถู๋), พ่าเก ထူ (ถู), อาหม 𑜌𑜥 (ถู)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ถู | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | tǔu |
| ราชบัณฑิตยสภา | thu | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tʰuː˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]ถู (คำอาการนาม การถู)