ฟืน

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *wɯːlᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຟືນ (ฟืน), ภาษาไทใหญ่ ၽိုၼ်း (ผึ๊น) หรือ ၾိုၼ်း (ฝึ๊น), ภาษาอาหม 𑜇𑜤𑜃𑜫 (ผุน์)

การออกเสียง

พยางค์	ฟืน
สัทอักษรสากล	/fɯːn˧/

คำนาม

ฟืน

1. ไม้สำหรับใช้เป็นเชื้อไฟ, ลักษณนามเรียกตามลักษณะ เช่น ดุ้น อัน ท่อน ชิ้น