ฟัน

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: ฟั่น, ฟั้น, ฟืน, ฟื้น, ฟุน, และ ฟ่น

ภาษาไทย[แก้ไข]

วิกิพีเดียมีบทความเกี่ยวกับ:
Wikipedia

รูปแบบอื่น[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์ฟัน
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงfan
ราชบัณฑิตยสภาfan
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/fan˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *vanᴬ (ฟาดด้วยของมีคม), จากภาษาไทดั้งเดิม *walᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຟັນ (ฟัน), ภาษาไทใหญ่ ၽၼ်း (ผั๊น) หรือ ၾၼ်း (ฝั๊น), ภาษาอาหม 𑜇𑜃𑜫 (ผน์) หรือ 𑜇𑜞𑜃𑜫 (ผฺรน์), ภาษาแสก วั๋น, ภาษาจ้วง faenz, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง faenz

คำกริยา[แก้ไข]

ฟัน (คำอาการนาม การฟัน)

  1. เอาของมีคมเช่นดาบฟาดลงไป
  2. (ในเชิงเปรียบเทียบ) อาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น
    เอาสันมือฟันอิฐ
  3. (ภาษาปาก, สแลง) ร่วมเพศ
    อย่ามาคิดจะฟันกันง่าย ๆ

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *vanᴬ (กระดูกในปาก), จากภาษาไทดั้งเดิม *wanᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨼᩢ᩠ᨶ (ฟัน), ภาษาอาหม 𑜇𑜝𑜃𑜫 (ผฺลน์), ภาษาจ้วง faenz, ภาษาปู้อี fanz

คำนาม[แก้ไข]

ฟัน (คำลักษณนาม ซี่)

  1. กระดูกเป็นซี่อยู่ในปากสำหรับกัด ฉีกเคี้ยวอาหาร
  2. (ในเชิงเปรียบเทียบ) สิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น
    ฟันเลื่อย
    ฟันจักร
คำพ้องความ[แก้ไข]
ดูที่ อรรถาภิธาน:ฟัน
คำแปลภาษาอื่น[แก้ไข]