หนุ

ดูเพิ่ม: หน, หน., หนี, หนี้, หนู, หนู่, หัน, หั่น, หิน, หีน, หืน, หื่น, หุน, หุ่น, และ หุ้น

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต हनु (หนุ, “คาง; ขากรรไกร”) หรือภาษาบาลี หนุ (“คาง; ขากรรไกร”)

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์		หะ-นุ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hà-nú
	ราชบัณฑิตยสภา	ha-nu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/ha˨˩.nuʔ˦˥/^{(สัมผัส)}

คำนาม[แก้ไข]

หนุ

(ร้อยกรอง, ราชาศัพท์) คาง

ภาษาบาลี[แก้ไข]

รูปแบบอื่น[แก้ไข]

เขียนด้วยอักษรอื่น

(อักษรละติน) hanu
(อักษรพราหมี) 𑀳𑀦𑀼 (หนุ)
(อักษรเทวนาครี) हनु (หนุ)
(อักษรเบงกอล) হনু (หนุ)
(อักษรสิงหล) හනු (หนุ)
(อักษรพม่า) ဟနု (หนุ) หรือ ႁၼု (หนุ)
(อักษรไทย) หะนุ
(อักษรไทธรรม) ᩉᨶᩩ (หนุ)
(อักษรลาว) ຫນຸ (หนุ) หรือ ຫະນຸ (หะนุ)
(อักษรเขมร) ហនុ (หนุ)
(อักษรจักมา)

คำนาม[แก้ไข]

หนุ ญ.

การผันรูป[แก้ไข]

ตารางการผันรูปของ "หนุ" (เพศหญิง)

การก \ พจน์	เอกพจน์	พหูพจน์
กรรตุการก (ปฐมา)	หนุ	หนุโย หรือ หนู
กรรมการก (ทุติยา)	หนุํ	หนุโย หรือ หนู
กรณการก (ตติยา)	หนุยา	หนูหิ หรือ หนูภิ
สัมปทานการก (จตุตถี)	หนุยา	หนูนํ
อปาทานการก (ปัญจมี)	หนุยา	หนูหิ หรือ หนูภิ
สัมพันธการก (ฉัฏฐี)	หนุยา	หนูนํ
อธิกรณการก (สัตตมี)	หนุยา หรือ หนุยํ	หนูสุ
สัมโพธนการก (อาลปนะ)	หนุ	หนุโย หรือ หนู