หนุ

ดูเพิ่ม: หน, หน., หนี, หนี้, หนู, หนู่, หัน, หั่น, หิน, หีน, หืน, หื่น, หุน, หุ่น, และ หุ้น

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต हनु (หนุ, “คาง; ขากรรไกร”) หรือภาษาบาลี หนุ (“คาง; ขากรรไกร”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หะ-นุ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hà-nú
	ราชบัณฑิตยสภา	ha-nu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/ha˨˩.nuʔ˦˥/^{(สัมผัส)}

คำนาม

หนุ

(ร้อยกรอง, ราชาศัพท์) คาง

ภาษาบาลี

รูปแบบอื่น

เขียนด้วยอักษรอื่น

(อักษรละติน) hanu
(อักษรพราหมี) 𑀳𑀦𑀼 (หนุ)
(อักษรเทวนาครี) हनु (หนุ)
(อักษรเบงกอล) হনু (หนุ)
(อักษรสิงหล) හනු (หนุ)
(อักษรพม่า) ဟနု (หนุ) หรือ ႁၼု (หนุ)
(อักษรไทย) หะนุ
(อักษรไทธรรม) ᩉᨶᩩ (หนุ)
(อักษรลาว) ຫນຸ (หนุ) หรือ ຫະນຸ (หะนุ)
(อักษรเขมร) ហនុ (หนุ)
(อักษรจักมา)

คำนาม

หนุ ญ.

การผันรูป

ตารางการผันรูปของ "หนุ" (เพศหญิง)

การก \ พจน์	เอกพจน์	พหูพจน์
กรรตุการก (ปฐมา)	หนุ	หนุโย หรือ หนู
กรรมการก (ทุติยา)	หนุํ	หนุโย หรือ หนู
กรณการก (ตติยา)	หนุยา	หนูหิ หรือ หนูภิ
สัมปทานการก (จตุตถี)	หนุยา	หนูนํ
อปาทานการก (ปัญจมี)	หนุยา	หนูหิ หรือ หนูภิ
สัมพันธการก (ฉัฏฐี)	หนุยา	หนูนํ
อธิกรณการก (สัตตมี)	หนุยา หรือ หนุยํ	หนูสุ
สัมโพธนการก (อาลปนะ)	หนุ	หนุโย หรือ หนู