หน

ภาษาไทย[แก้ไข]

จากภาษาไทดั้งเดิม *ʰrwɤnᴬ (“ทาง, ถนน”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຫົນ (ห็น)， ภาษาจ้วงใต้ hoenq ， ภาษาจ้วง roen

การแบ่งพยางค์		หน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hǒn
	ราชบัณฑิตยสภา	hon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/hon˩˩˦/^(ส)

หน

ทาง, ทิศ
หนเหนือ

หนใต้
ครั้ง, คราว
ที่, สถานที่, มักใช้เข้าคู่กับคำ แห่ง เป็น แห่งหน หรือ หนแห่ง
ถึงยามค่ำน้ำค้างลงพร่างพร้อย น้องจะลอยลมบนไปหนใด
(นิราศอิเหนา)

ไม่รู้ว่าเวลานี้เขาอยู่แห่งหนตำบลใด

หน

หน (อาการนาม การหน)