แห้ง

ดูเพิ่ม: แหง, แหง่, และ แห่ง

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ʰreːŋꟲ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ແຫ້ງ (แห้ง), คำเมือง ᩉᩯ᩠᩶ᨦ (แห‍้ง), ไทลื้อ ᦶᦠᧂᧉ (แห้ง), ไทดำ ꪵꪬ꫁ꪉ (แห้ง), ไทใหญ่ ႁႅင်ႈ (แห้ง), อาหม 𑜑𑜢𑜂𑜫 (หิง์), จ้วง rengj, ปู้อี raangx

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		แฮ่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hɛ̂ɛng
	ราชบัณฑิตยสภา	haeng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/hɛːŋ˥˩/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์

แห้ง (คำอาการนาม ความแห้ง)

1. ไม่มีน้ำ, หมดน้ำ

   คลองแห้ง

   โอ่งแห้ง

2. ไม่เปียก

   ผ้าแห้ง

3. ที่ไม่ใส่น้ำ

   ก๋วยเตี๋ยวแห้ง

   บะหมี่แห้ง

4. ไม่สด

   ใบไม้แห้ง

5. ที่อาจเก็บไว้บริโภคได้นาน

   ของแห้ง

   หอมแห้ง

   พริกแห้ง

6. ไม่แจ่มใส

   หน้าแห้ง

   ยิ้มแห้ง

7. ขาดความชุ่มชื้น

   ผิวแห้ง

   ปากแห้ง

   จมูกแห้ง

8. (ในเชิงเปรียบเทียบ) ฝืดเคือง, อดอยาก, ในคำว่า ไส้แห้ง กระเป๋าแห้ง

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /hɛːŋ˦˦ʔ/

คำคุณศัพท์

แห้ง (คำอาการนาม กำแห้ง หรือ ความแห้ง)

1. รูปแบบอื่นของ ᩉᩯ᩠᩶ᨦ (แห‍้ง)