ข้ามไปเนื้อหา

เคี้ยว

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: เคียว และ เคี่ยว

ภาษาไทย

[แก้ไข]

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์เคี้ยว
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงkíao
ราชบัณฑิตยสภาkhiao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kʰia̯w˦˥/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɡiəwꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨣ᩠ᨿ᩶ᩅ (คย้ว), ภาษาเขิน ᨣ᩠ᨿᩴ᩶ (คยํ้), ภาษาลาว ຄ້ຽວ (ค้ย̂ว), ภาษาไทลื้อ ᦵᦅᧁᧉ (เค้ว), ภาษาไทดำ ꪵꪁ꫁ꪫ (แก้̱ว), ภาษาไทขาว ꪵꪁꪫꫂ, ภาษาไทใหญ่ ၵဵဝ်ႉ (เก๎ว), ภาษาอาหม 𑜀𑜢𑜈𑜫 (กิว์)ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง keuxภาษาจ้วง geux

คำกริยา

[แก้ไข]

เคี้ยว (คำอาการนาม การเคี้ยว)

  1. บดให้แหลกด้วยฟัน
    เคี้ยวหมากฝรั่ง

รากศัพท์ 2

[แก้ไข]

คำคุณศัพท์

[แก้ไข]

เคี้ยว (คำอาการนาม ความเคี้ยว)

  1. คด, โดยมากใช้เข้าคู่กับคำ คด เป็น คดเคี้ยว
    น้ำเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว ยูงตาม
    (โลกนิติ)

ภาษาคำเมือง

[แก้ไข]

การออกเสียง

[แก้ไข]

คำกริยา

[แก้ไข]

เคี้ยว (คำอาการนาม การเคี้ยว)

  1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨣ᩠ᨿ᩶ᩅ (คย้ว)
    เคี้ยวเข้า
    เคี้ยวอาหาร