กีฬา
ภาษาไทย
[แก้ไข]
รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษาบาลี กีฬา (“การเล่น”); เทียบภาษาสันสกฤต क्रीडा (กฺรีฑา, “การเล่น”)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | กี-ลา | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | gii-laa |
| ราชบัณฑิตยสภา | ki-la | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kiː˧.laː˧/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]กีฬา
- กิจกรรมหรือการเล่นที่มีกฎกติกากำหนด เพื่อความสนุกเพลิดเพลินผ่อนคลายความเครียด หรือเสริมสร้างร่างกายให้แข็งแรง และอาจใช้เป็นการแข่งขันเพื่อความเป็นเลิศ เช่น ฟุตบอล ว่ายน้ำ หมากรุก ปีนเขา ล่าสัตว์
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]กิจกรรมการแล่นแบบหนึ่ง
|
ภาษาบาลี
[แก้ไข]รูปแบบอื่น
[แก้ไข]เขียนด้วยอักษรอื่น
คำนาม
[แก้ไข]กีฬา ญ.
การผันรูป
[แก้ไข]ตารางการผันรูปของ "กีฬา" (เพศหญิง)
| การก \ พจน์ | เอกพจน์ | พหูพจน์ |
|---|---|---|
| กรรตุการก (ปฐมา) | กีฬา | กีฬาโย หรือ กีฬา |
| กรรมการก (ทุติยา) | กีฬํ | กีฬาโย หรือ กีฬา |
| กรณการก (ตติยา) | กีฬาย | กีฬาหิ หรือ กีฬาภิ |
| สัมปทานการก (จตุตถี) | กีฬาย | กีฬานํ |
| อปาทานการก (ปัญจมี) | กีฬาย | กีฬาหิ หรือ กีฬาภิ |
| สัมพันธการก (ฉัฏฐี) | กีฬาย | กีฬานํ |
| อธิกรณการก (สัตตมี) | กีฬาย หรือ กีฬายํ | กีฬาสุ |
| สัมโพธนการก (อาลปนะ) | กีเฬ | กีฬาโย หรือ กีฬา |