ขิง
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
จากภาษาไทดั้งเดิม *χiːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂີງ (ขีง), ภาษาไทลื้อ ᦃᦲᧂ (ฃีง), ภาษาไทดำ ꪄꪲꪉ (ฃิง), ภาษาไทใต้คง ᥑᥤᥒᥴ (ฃี๋ง), ภาษาไทใหญ่ ၶိင် (ขิง), ภาษาอาหม 𑜁𑜢𑜂𑜫 (ขิง์), ภาษาจ้วง hing หรือ gieng, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง hing หรือ gieng; เทียบภาษาจีนยุคกลาง 薑 (MC kɨɐŋ), ภาษาไหลดั้งเดิม *kʰɯːŋ
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | ขิง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kǐng |
| ราชบัณฑิตยสภา | khing | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰiŋ˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
ขิง (คำลักษณนาม หัว หรือ แง่ง)
- ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zingiber officinale Roscoe ในวงศ์ Zingiberaceae เหง้ามีกลิ่น รสเผ็ด ใช้ประกอบอาหารและทำยาได้, ขิงแกลง หรือ ขิงแครง ก็เรียก