ขิง

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *χiːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂີງ (ขีง), ภาษาไทลื้อ ᦃᦲᧂ (ฃีง), ภาษาไทดำ ꪄꪲꪉ (ฃิง), ภาษาไทใต้คง ᥑᥤᥒᥴ (ฃี๋ง), ภาษาไทใหญ่ ၶိင် (ขิง), ภาษาอาหม 𑜁𑜢𑜂𑜫 (ขิง์), ภาษาจ้วง hing หรือ ging, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง king (ขิง); เทียบภาษาจีนยุคกลาง 薑 (MC kɨɐŋ), ภาษาไหลดั้งเดิม *kʰɯːŋ

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ขิง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǐng
	ราชบัณฑิตยสภา	khing
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰiŋ˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

ขิง (คำลักษณนาม หัว หรือ แง่ง)

1. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zingiber officinale Roscoe ในวงศ์ Zingiberaceae เหง้ามีกลิ่น รสเผ็ด ใช้ประกอบอาหารและทำยาได้, ขิงแกลง หรือ ขิงแครง ก็เรียก

คำแปลภาษาอื่น

ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zingiber officinale Roscoe

• ไทใหญ่: ၶိင် (shn) (ขิง)
• ฝรั่งเศส: gingembre (fr) ช. (แฌ็งฌ็องบร์)
• เยอรมัน: Ingwer (de) ช.
• ลาว: ຂີງ (lo) (ขีง)
• อังกฤษ: ginger (en) (จินเจอร์)