ขิง
ภาษาไทย
[แก้ไข]
รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทดั้งเดิม *χiːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ຂີງ (ขีง), ไทลื้อ ᦃᦲᧂ (ฃีง), ไทดำ ꪄꪲꪉ (ฃิง), ไทใต้คง ᥑᥤᥒᥴ (ฃี๋ง), ไทใหญ่ ၶိင် (ขิง), อาหม 𑜁𑜢𑜂𑜫 (ขิง์), จ้วง hing หรือ ging, จ้วงแบบจั่วเจียง king (ขิง); เทียบจีนยุคกลาง 薑 (MC kjang), ไหลดั้งเดิม *kʰɯːŋ
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ขิง | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kǐng |
| ราชบัณฑิตยสภา | khing | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰiŋ˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ขิง
- ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zingiber officinale Roscoe ในวงศ์ Zingiberaceae เหง้ามีกลิ่น รสเผ็ด ใช้ประกอบอาหารและทำยาได้, ขิงแกลง หรือ ขิงแครง ก็เรียก (คำลักษณนาม: หัว หรือ แง่ง)
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/iŋ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ไทย entries with incorrect language header
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม หัว
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม แง่ง
- รายการที่มีกล่องคำแปล