ปู่
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *pɯwᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸᩪ᩵ (ปู่), ภาษาลาว ປູ່ (ปู่), ภาษาไทลื้อ ᦔᦴᧈ (ปู่), ภาษาไทดำ ꪜꪴ꪿ (ปุ่), ภาษาไทใหญ่ ပူႇ (ปู่), ภาษาไทใต้คง ᥙᥧᥱ (ปู่), ภาษาอาหม 𑜆𑜥 (ปู), ภาษาปู้อี baus, ภาษาจ้วง baeuq, ภาษาจ้วงแบบหนง buq, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง buq; เทียบภาษาไหลดั้งเดิม *pʰuːʔ, ภาษาออสโตรนีเซียนดั้งเดิม *apu
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ปู่ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpùu |
| ราชบัณฑิตยสภา | pu | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /puː˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ปู่ (คำลักษณนาม คน)
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]พ่อของพ่อ
|