พ่อ
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
จากภาษาไทดั้งเดิม *boːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨻᩴ᩵ᩬ (พํ่อ), ภาษาปักษ์ใต้ ผอ, ภาษาลาว ພໍ່ (พํ่), ภาษาไทลื้อ ᦗᦸᧈ (พ่อ̂), ภาษาไทใหญ่ ပေႃႈ (ป้อ̂), ภาษาอ่ายตน ပေႃ (ปอ̂), ภาษาอาหม 𑜆𑜦𑜡 (ปอ̂) หรือ 𑜆𑜦𑜨𑜡 (เปอ̂า), ภาษาจ้วง boh, ภาษาปู้อี boh, ภาษาแสก ผ้อ
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | พ่อ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pɔ̂ɔ |
| ราชบัณฑิตยสภา | pho | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰɔː˥˩/(ส) | |
| ไฟล์เสียง | ||
คำนาม[แก้ไข]
พ่อ
- ชายผู้ให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูลูก, คำที่ลูกเรียกชายผู้ให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูตน
- คำที่ผู้ใหญ่เรียกผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้นว่า พ่อนั่น พ่อนี่
- คำใช้นำหน้านามเพศชาย แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้า
- พ่อบ้าน
- ผู้ชายที่กระทำกิจการหรืองานอย่างใดอย่างหนึ่ง
- พ่อค้า
- ผู้ชายที่ค้าขาย
- พ่อครัว
- ผู้ชายที่ทำครัว
- เรียกสัตว์ตัวผู้ที่มีลูก
- พ่อม้า
- พ่อวัว
คำพ้องความ[แก้ไข]
- ดูที่ อรรถาภิธาน:พ่อ