พ่อ
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *boːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาปักษ์ใต้ ผอ, ภาษาอีสาน พ่อ, ภาษาลาว ພໍ່ (พํ่), ภาษาคำเมือง ᨻᩬᩴ᩵ (พอํ่), ภาษาไทลื้อ ᦗᦸᧈ (พ่อ̂), ภาษาไทดำ ꪝꪷ꪿ (ป̱ํ่), ภาษาไทใหญ่ ပေႃႈ (ป้อ̂), ภาษาไทใต้คง ᥙᥨᥝ (โปว), ภาษาอ่ายตน ပေႃ (ปอ̂), ภาษาอาหม 𑜆𑜦𑜡 (ปอ̂) หรือ 𑜆𑜨𑜦𑜡 (ปฺวอ̂), ภาษาจ้วง boh, ภาษาปู้อี boh, ภาษาแสก ผ้อ; เทียบภาษาจีนยุคกลาง 父 (MC pjuX|bjuX), ภาษาจีนเก่า 父 (OC *paʔ, *baʔ)
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | พ่อ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pɔ̂ɔ |
| ราชบัณฑิตยสภา | pho | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰɔː˥˩/(สัมผัส) | |
| ไฟล์เสียง | ||
คำนาม[แก้ไข]
พ่อ
- ชายผู้ให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูลูก, คำที่ลูกเรียกชายผู้ให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูตน
- คำที่ผู้ใหญ่เรียกผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้นว่า พ่อนั่น พ่อนี่
- คำใช้นำหน้านามเพศชาย แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้า
- พ่อบ้าน
- ผู้ชายที่กระทำกิจการหรืองานอย่างใดอย่างหนึ่ง
- พ่อค้า
- ผู้ชายที่ค้าขาย
- พ่อครัว
- ผู้ชายที่ทำครัว
- เรียกสัตว์ตัวผู้ที่มีลูก
- พ่อม้า
- พ่อวัว
คำพ้องความ[แก้ไข]
- ดูที่ อรรถาภิธาน:พ่อ