พ่อ
ภาษาไทย[แก้]
รากศัพท์[แก้]
จากภาษาไทดั้งเดิม *boːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພໍ່ (พํ่), ภาษาไทลื้อ ᦗᦸᧈ (พ่อ̂), ภาษาไทใหญ่ ပေႃႈ (ป้อ̂), ภาษาอาหม 𑜆𑜦𑜡 (ปอ̂) หรือ 𑜆𑜦𑜨𑜡 (เปอ̂า), ภาษาจ้วง boh หรือ box
การออกเสียง[แก้]
| พยางค์ | พ่อ |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /pʰɔː˥˩/ |
คำนาม[แก้]
พ่อ
- ชายผู้ให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูลูก, คำที่ลูกเรียกชายผู้ให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูตน
- คำที่ผู้ใหญ่เรียกผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้นว่า พ่อนั่น พ่อนี่
- คำใช้นำหน้านามเพศชาย แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้า
-
พ่อบ้าน
-
- ผู้ชายที่กระทำกิจการหรืองานอย่างใดอย่างหนึ่ง
-
พ่อค้า
- ผู้ชายที่ค้าขาย
-
พ่อครัว
- ผู้ชายที่ทำครัว
-
- เรียกสัตว์ตัวผู้ที่มีลูก
-
พ่อม้า
-
พ่อวัว
-
