เยี่ยว

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *niəwᴮ, จากภาษาจีนยุคกลาง 尿 (MC neu^H); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຍ່ຽວ (ย่̰ย͢ว), ภาษาคำเมือง ᨿ᩠ᨿ᩵ᩅ (ยย่ว), ภาษาเขิน ᨿ᩠ᨿ᩵ᩴ (ยย่ํ), ภาษาไทลื้อ ᦵᦍᧁᧈ (เย่ว), ภาษาไทดำ ꪹꪑꪸ꪿ꪫ (เญย่͢ว) หรือ ꪵꪙ꪿ꪫ (แน่ว), ภาษาไทขาว ꪵꪙꪫꫀ (แนว¹), ภาษาไทใหญ่ ယဵဝ်ႈ (เย้ว), ภาษาอาหม 𑜊𑜢𑜈𑜫 (ยิว์), ภาษาจ้วง nyouh, ภาษาจ้วงแบบหนง nyuh, ภาษาแสก หญู้

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เยี่ยว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	yîao
	ราชบัณฑิตยสภา	yiao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/jia̯w˥˩/(ส)

คำนาม

เยี่ยว

1. ของเหลวที่เสียซึ่งไตขับถ่ายออกจากโลหิต, น้ำปัสสาวะ, น้ำเบา

คำกริยา

เยี่ยว (คำอาการนาม การเยี่ยว)

1. ถ่ายปัสสาวะ, เบา

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:เยี่ยว