ผา

ดูเพิ่ม: ผ่า และ ผ้า

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *praːᴬ (“ภูเขาหิน”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨹᩣ (ผา), ภาษาลาว ຜາ (ผา), ภาษาไทลื้อ ᦕᦱ (ผา), ภาษาไทใหญ่ ၽႃ (ผา) (ในคำว่า မၢၵ်ႇၽႃ (ม่ากผา)), ภาษาไทใต้คง ᥚᥣᥴ (ผ๋า), ภาษาพ่าเก ၸႃ (ผา), ภาษาอาหม 𑜇𑜡 (ผา), 𑜇𑜨𑜠 (ผอ̂ะ), 𑜇𑜡𑜠 (ผาะ), 𑜇𑜨𑜡 (ผอ̂า), หรือ 𑜇𑜨𑜡𑜠 (ผอ̂าะ), ภาษาจ้วง bya

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ผา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pǎa
	ราชบัณฑิตยสภา	pha
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰaː˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

ผา

1. หินที่เขา

   หน้าผา

   เนินผา

   ผาลาด

2. ภูเขา

   เชิงผา

3. เรียกภูเขาด้านที่มีแผ่นหินตั้งชันว่า หน้าผา

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pʰaː˨˦/

คำนาม

ผา

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨹᩣ (ผา)