ขี้ข้า
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ขี้ + ข้า; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน ขี้ข้า, ลาว ຂີ້ຂ້າ (ขี้ข้า), คำเมือง ᨡᩦ᩶ᨡ᩶ᩣ (ขี้ข้า), เขิน ᨡᩦ᩶ᨡ᩶ᩣ (ขี้ข้า)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | คี่-ค่า | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kîi-kâa |
| ราชบัณฑิตยสภา | khi-kha | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰiː˥˩.kʰaː˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ขี้ข้า (คำลักษณนาม คน)
- (หยาบคาย) คนรับใช้
- (ดูหมิ่น, ล่วงเกิน) คำประชดเชิงเปรียบเทียบที่บ่งบอกฐานะต่ำต้อย, คำดูถูกเหยียดหยามว่าเป็นผู้มีฐานะต่ำต้อย (ใช้เป็นคำด่า)
คำพ้องความ
[แก้ไข]- ดูที่ อรรถาภิธาน:คนใช้
ลูกคำ
[แก้ไข]ภาษาคำเมือง
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /xiː˦˦ʔ.xaː˦˦ʔ/
คำนาม
[แก้ไข]ขี้ข้า (คำลักษณนาม คน)
- อีกรูปหนึ่งของ ᨡᩦ᩶ᨡ᩶ᩣ (ขี้ข้า)
หมวดหมู่:
- คำประสมภาษาไทย
- สัมผัส:ภาษาไทย/aː
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 2 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม คน
- ศัพท์ภาษาไทยที่หยาบคาย
- ศัพท์ภาษาไทยที่ดูหมิ่น
- ศัพท์ภาษาไทยที่ล่วงเกิน
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- คำนามภาษาคำเมืองที่ใช้คำลักษณนาม คน