ขี้ข้า
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ขี้ + ข้า; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ขี้ข้า, ภาษาลาว ຂີ້ຂ້າ (ขี้ข้า), ภาษาคำเมือง ᨡᩦ᩶ᨡ᩶ᩣ (ขี้ข้า), ภาษาเขิน ᨡᩦ᩶ᨡ᩶ᩣ (ขี้ข้า)
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | คี่-ค่า | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kîi-kâa |
| ราชบัณฑิตยสภา | khi-kha | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰiː˥˩.kʰaː˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
ขี้ข้า (คำลักษณนาม คน)
- (หยาบคาย) คนรับใช้
- (ดูหมิ่น) คำประชดเชิงเปรียบเทียบที่บ่งบอกฐานะต่ำต้อย, คำดูถูกเหยียดหยามว่าเป็นผู้มีฐานะต่ำต้อย (ใช้เป็นคำด่า)
คำพ้องความ[แก้ไข]
- ดูที่ อรรถาภิธาน:คนใช้
คำประสม[แก้ไข]
ภาษาคำเมือง[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /xiː˦˦ʔ.xaː˦˦ʔ/
คำนาม[แก้ไข]
ขี้ข้า (คำลักษณนาม คน)
- อีกรูปหนึ่งของ ᨡᩦ᩶ᨡ᩶ᩣ (ขี้ข้า)
หมวดหมู่:
- คำประสมภาษาไทย
- สัมผัส:ภาษาไทย/aː
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 2 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม คน
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่หยาบคาย
- ศัพท์ภาษาไทยที่ดูหมิ่น
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- คำนามภาษาคำเมืองที่ใช้คำลักษณนาม คน
- ภาษาคำเมือง terms with redundant head parameter