ขี้

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *C̬.qɯjᶜ, จากภาษาจีนเก่า 屎 (OC *hliʔ, *hri); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨡᩦ᩶ (ขี้), ภาษาลาว ຂີ້ (ขี้), ภาษาไทลื้อ ᦃᦲᧉ (ฃี้), ภาษาไทใหญ่ ၶီႈ (ขี้), ภาษาไทใต้คง ᥑᥤᥲ (ฃี้), ภาษาไทดำ ꪄꪲ꫁ (ฃิ้), ภาษาอาหม 𑜁𑜣 (ขี), ภาษาจ้วง haex, ภาษาแสก ไกฺ.ภาษาจ้วงใต้ kij

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คี่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kîi
	ราชบัณฑิตยสภา	khi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰiː˥˩/(ส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		คี่

คำกริยา

ขี้ (คำอาการนาม การขี้)

1. กิริยาที่ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก, ถ่ายอุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก

คำนาม

ขี้

1. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก, อุจจาระ
2. สิ่งที่ร่างกายขับถ่ายออกมาเกรอะกรังอยู่

   ขี้ไคล

   ขี้รังแค

   ขี้หู

   ขี้ตา

3. โดยปริยายหมายความถึงสิ่งที่ไม่ต้องการ

   ขี้ตะกั่ว

4. เศษหรือกากที่ออกมาจากสิ่งนั้น ๆ

   ขี้กบ

   ขี้เลื่อย

คำอนุภาค

ขี้

1. ใช้ประกอบหน้าคำที่แสดงความหมายในทางที่ไม่ดี

   ขี้เกียจ

   ขี้เหนียว

2. ใช้ประกอบหน้าคำที่แสดงว่ามักเป็นเช่นนั้น

   ขี้หัวเราะ

   ขี้ขอ

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:ขี้

ภาษาญ้อ

คำนาม

ขี้

1. ขี้