ขี้

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *C̬.qɯjᶜ, จากภาษาจีนเก่า 屎 (OC *hliʔ, *hri); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨡᩦ᩶ (ขี้), ภาษาลาว ຂີ້ (ขี้), ภาษาไทลื้อ ᦃᦲᧉ (ฃี้), ภาษาไทใหญ่ ၶီႈ (ขี้), ภาษาอาหม 𑜁𑜣 (ขี), ภาษาจ้วง haex, ภาษาแสก ไกฺ

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คี่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kîi
	ราชบัณฑิตยสภา	khi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰiː˥˩/
คำพ้องเสียง แก้ไข		คี่

คำกริยา

ขี้ (คำอาการนาม การขี้)

1. กิริยาที่ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก, ถ่ายอุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก

คำนาม

ขี้

1. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก, อุจจาระ
2. สิ่งที่ร่างกายขับถ่ายออกมาเกรอะกรังอยู่

   ขี้ไคล

   ขี้รังแค

   ขี้หู

   ขี้ตา

3. โดยปริยายหมายความถึงสิ่งที่ไม่ต้องการ

   ขี้ตะกั่ว

4. เศษหรือกากที่ออกมาจากสิ่งนั้น ๆ

   ขี้กบ

   ขี้เลื่อย

คำอนุภาค

ขี้

1. ใช้ประกอบหน้าคำที่แสดงความหมายในทางที่ไม่ดี

   ขี้เกียจ

   ขี้เหนียว

2. ใช้ประกอบหน้าคำที่แสดงว่ามักเป็นเช่นนั้น

   ขี้หัวเราะ

   ขี้ขอ