ขี้เรื้อน
ภาษาไทย
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | คี่-เรื้อน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kîi-rʉ́ʉan |
| ราชบัณฑิตยสภา | khi-ruean | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰiː˥˩.rɯa̯n˦˥/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]- โรคผิวหนังของสุนัข เกิดจากไรสุนัขชอนไช ทำให้ผิวหนังพุพองและขนร่วง
- โรคติดต่อเรื้อรัง ทำให้ผิวหนังเป็นผื่น สีขาวหรือแดง นูนหนา ไม่เจ็บไม่คัน แห้ง เหงื่อไม่ออก และขนร่วง อาจทำให้นิ้วมือนิ้วเท้างอหรือกุดได้
คำพ้องความ
[แก้ไข]คำคุณศัพท์
[แก้ไข]ขี้เรื้อน
- (ภาษาปาก, สแลง) ไม่มีคุณค่า
- คนขี้เรื้อนอย่างแกไม่เอาไหนจริง ๆ
- ของขี้เรื้อนอย่างนี้อย่าเก็บไว้เลย ทิ้งไปเถอะ
อ้างอิง
[แก้ไข]- ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔ เฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในโอกาสพระราชพิธีมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา ๗ รอบ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๔. กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน, 2556, หน้า 198.
- ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 23.