คว้า

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄວ້າ (คว้า)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คฺว้า
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kwáa
	ราชบัณฑิตยสภา	khwa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰwaː˦˥/(ส)

คำกริยา

คว้า (คำอาการนาม การคว้า)

1. ยื่นมือไปจับหรือฉวยมาโดยเร็ว
2. ลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น

   ศัพท์นี้ไปคว้ามาจากไหน

3. กิริยาชักว่าวกระตุกให้หัวว่าวปักลงแล้วช้อนขึ้นไปทางใดทางหนึ่งตามความต้องการ

   ว่าวจุฬากับว่าวปักเป้าคว้ากัน