จังหวัด

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาเขมรเก่า ចង្វាត៑ (จงฺวาตฺ), ចង្វាត្ត៑ (จงฺวาตฺตฺ), ចង្វត៑ (จงฺวตฺ), ចង្វត្ត៑ (จงฺวตฺตฺ), ចំវត្ត៑ (จํวตฺตฺ), ចន្វត៑ (จนฺวตฺ), แผลงมาจาก ឆ្វាត៑ (ฉฺวาตฺ) หรือ ឆ្វត៑ (ฉฺวตฺ) (ซึ่งเป็นรากของคำว่า ฉวัด ในภาษาไทย ฉวัดเฉวียน); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร ចង្វាត (จงฺวาต)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		จัง-หฺวัด
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	jang-wàt
	ราชบัณฑิตยสภา	chang-wat
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕaŋ˧.wat̚˨˩/(ส)

คำนาม

จังหวัด (คำลักษณนาม จังหวัด)

1. (กฎ) หน่วยการปกครองส่วนภูมิภาคที่รวมท้องที่หลาย ๆ อำเภอเข้าด้วยกันและมีฐานะเป็นนิติบุคคล มีผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นหัวหน้าปกครอง
2. (โบราณ) เมือง, หัวเมือง
3. (โบราณ) ถิ่น, เขต, บริเวณ

   อารามขึ้นคณะป่าแก้วในจังหวัดเมืองนครศรีธรรมราช

   (ประชุมพระตำราบรมราชูทิศเพื่อกัลปนา)