เมือง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *mɯəŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເມືອງ (เมือง), ภาษาคำเมือง ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง), ภาษาเขิน ᨾᩮᩨ᩠ᨦ (เมืง), ภาษาไทลื้อ ᦵᦙᦲᧂ (เมีง), ภาษาไทดำ ꪹꪣꪉ (เมง), ภาษาไทขาว ꪝꪷꪉ, ภาษาไทใหญ่ မိူင်း (เมิ๊ง), ภาษาไทใต้คง ᥛᥫᥒᥰ (เม๊อ̂ง), ภาษาอาหม 𑜉𑜢𑜤𑜂𑜫 (มึง์), ภาษาจ้วง mwngh; เทียบภาษาเขมรเหนือ มฺืง, ภาษาเขมร មឿង (เมือง), ภาษาเวียดนาม Mường, ภาษาจีน (měng)

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์เมือง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงmʉʉang
ราชบัณฑิตยสภาmueang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/mɯa̯ŋ˧/(สัมผัส)

คำนาม[แก้ไข]

เมือง

  1. แดน
    เมืองมนุษย์
    เมืองสวรรค์
    เมืองบาดาล
  2. ประเทศ
    เมืองไทย
    เมืองจีน
    เมืองลาว
  3. (โบราณ) จังหวัด
    เมืองเชียงใหม่
    เมืองนครศรีธรรมราช
    เมืองตราด
  4. (โบราณ) เขตซึ่งเคยเป็นเมืองสำคัญในระดับจังหวัด ต่อมาถูกลดฐานะเป็นอำเภอ
    เมืองไชยา
    เมืองมีนบุรี
    เมืองขุขันธ์
  5. เขตซึ่งเป็นที่ชุมนุมและเป็นที่ตั้งศาลากลางจังหวัด ซึ่งในครั้งก่อน ถ้าเป็นเมืองใหญ่ หมายถึงเขตภายในกำแพงเมือง

คำแปลภาษาอื่น[แก้ไข]

ภาษาคำเมือง[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

เมือง

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง)

คำวิสามานยนาม[แก้ไข]

เมือง

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง)