ยู

ดูเพิ่ม: ย, ยี, ยี่, ยี้, ยุ, ยู่, และ ยู้

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ยู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	yuu
	ราชบัณฑิตยสภา	yu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/juː˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɲuːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨿᩪ (ยู), อีสาน ญู, ลาว ຍູ (ยู), ไทขาว ꪑꪴ, ไทใหญ่ ယူး (ยู๊)

คำนาม

ยู

1. (สุโขทัย) ไม้กวาด

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากอังกฤษ u (ยู, “ชื่อเรียกอักษร U”)

คำนาม

ยู

1. ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน U/u

ดูเพิ่ม

• (ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน) ตัวอักษร; เอ, บี, ซี, ดี, อี, เอฟ, จี, เอช / เฮช, ไอ, เจ, เค, แอล, เอ็ม, เอ็น, โอ, พี, คิว, อาร์, เอส, ที, ยู, วี, ดับเบิลยู / ดับบลิว, เอกซ์ / เอ็กซ์, วาย, แซด / ซี

ภาษาคำเมือง

คำนาม

ยู

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨿᩪ (ยู)

ภาษามลายูแบบปัตตานี

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ju/

คำนาม

ยู

1. อีกรูปหนึ่งของ يو

ภาษาแสก

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ˀjuːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับไทย อยู่, คำเมือง ᩀᩪ᩵ (ยู่̱), ลาว ຢູ່ (อยู่), ไทลื้อ ᦊᦴᧈ (หฺยู่), ไทดำ ꪤꪴ꪿ (หฺยุ่), ไทใหญ่ ယူႇ (ยู่), อาหม 𑜊𑜥 (ยู), ไทใต้คง ᥕᥧᥱ (ยู่), ปู้อี qyus, จ้วง youq

คำกริยา

ยู

1. อยู่