ยู

ดูเพิ่ม: ย, ยี, ยี่, ยี้, ยุ, ยู่, และ ยู้

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ยู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	yuu
	ราชบัณฑิตยสภา	yu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/juː˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɲuːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨿᩪ (ยู), ภาษาอีสาน ญู, ภาษาลาว ຍູ (ยู), ภาษาไทขาว ꪑꪴ, ภาษาไทใหญ่ ယူး (ยู๊)

คำนาม

ยู

1. (สุโขทัย) ไม้กวาด

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากภาษาอังกฤษ u (ยู, “ชื่อเรียกอักษร U”)

คำนาม

ยู

1. ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน U/u

ดูเพิ่ม

• (ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน) ตัวอักษร; เอ, บี, ซี, ดี, อี, เอฟ, จี, เอช / เฮช, ไอ, เจ, เค, แอล, เอ็ม, เอ็น, โอ, พี, คิว, อาร์, เอส, ที, ยู, วี, ดับเบิลยู / ดับบลิว, เอกซ์ / เอ็กซ์, วาย, แซด / ซี

ภาษาคำเมือง

คำนาม

ยู

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨿᩪ (ยู)

ภาษามลายูแบบปัตตานี

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ju/

คำนาม

ยู

1. อีกรูปหนึ่งของ يو

ภาษาแสก

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ˀjuːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย อยู่, ภาษาคำเมือง ᩀᩪ᩵ (ยู่̱), ภาษาลาว ຢູ່ (อยู่), ภาษาไทลื้อ ᦊᦴᧈ (หฺยู่), ภาษาไทดำ ꪤꪴ꪿ (หฺยุ่), ภาษาไทใหญ่ ယူႇ (ยู่), ภาษาอาหม 𑜊𑜥 (ยู), ภาษาไทใต้คง ᥕᥧᥱ (ยู่), ภาษาปู้อี qyus, ภาษาจ้วง youq

คำกริยา

ยู

1. อยู่