ซี

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ซี
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sii
	ราชบัณฑิตยสภา	si
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/siː˧/

รากศัพท์ 1

คำอนุภาค

ซี

1. คำประกอบท้ายคำอื่นเพื่อเสริมข้อความให้เด่น ให้ชัด หรือให้สละสลวยเป็นต้น, โดยมากใช้กับกริยาเป็นเชิงบังคับ เชิงชวนหรือรับคำเป็นต้น, ซิ หรือ สิ ก็ว่า

   ไปซี

   มาซี

รากศัพท์ 2

จากภาษาอังกฤษ cee (ซี, “ชื่อเรียกอักษร C”)

คำนาม

ซี

1. อักษรละติน C/c

ดูเพิ่ม

• (อักษรละตินพื้นฐาน):  เอ  บี  ซี  ดี  อี  เอฟ  จี  เอช/เฮช  ไอ  เจ  เค  แอล  เอ็ม  เอ็น  โอ  พี  คิว  อาร์  เอส  ที  ยู  วี  ดับเบิลยู/ดับบลิว  เอกซ์/เอ็กซ์  วาย  แซด/ซี

รากศัพท์ 3

จากภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน zee (ซี, “ชื่อเรียกอักษร Z”)

คำนาม

ซี

1. (พบได้ยาก) อักษรละติน Z/z

การใช้

ไม่นิยมใช้เพราะพ้องกับชื่ออักษร C (ซี) เพื่อไม่ให้สับสนจึงใช้ แซด

ดูเพิ่ม

• (อักษรละตินพื้นฐาน):  เอ  บี  ซี  ดี  อี  เอฟ  จี  เอช/เฮช  ไอ  เจ  เค  แอล  เอ็ม  เอ็น  โอ  พี  คิว  อาร์  เอส  ที  ยู  วี  ดับเบิลยู/ดับบลิว  เอกซ์/เอ็กซ์  วาย  แซด/ซี

รากศัพท์ 4

โน้ตดนตรี ซี

จากภาษาอังกฤษ si (ซี, “โน้ตดนตรี ซี”)

คำนาม

ซี

1. (ดนตรี) โน้ตตัวที่เจ็ดในสเกลซีเมเจอร์ มีสัญลักษณ์ว่า B, ที ก็เรียก

การใช้

ไม่นิยมใช้เพราะพ้องกับสัญลักษณ์ C ของโน้ต โด เพื่อไม่ให้สับสนจึงใช้ ที

ดูเพิ่ม

• (โน้ตดนตรี):  โด  เร  มี  ฟา  ซอล  ลา  ที/ซี  แฟลต  เนเชอรัล  ชาร์ป

ภาษาเขมรถิ่นไทย

รากศัพท์

เทียบภาษาเขมร ស៊ី (ส̰ี)

คำกริยา

ซี

1. กิน

ภาษาชอง

คำนาม

ซี

1. งู

ภาษาทะวืง

รากศัพท์

จากภาษาเวียตติกดั้งเดิม *siː, จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *sii(ʔ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเวียดนาม tay (ตัย)

คำนาม

ซี

1. มือ

ภาษาแสก

เลข

ซี

1. สี่

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຊີ (ซี), ภาษาไทลื้อ ᦋᦲ (ชี)

คำกริยา

ซี (อาการนาม การซี)

1. เจาะ, ทะลุ

คำนาม

ซี

1. เครื่องมือสำหรับเจาะ