เอ็น
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | เอ็น | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | en |
ราชบัณฑิตยสภา | en | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ʔen˧/(สัมผัส) |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ˀjenᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน เอ็น, ภาษาลาว ເອັນ (เอัน), ภาษาคำเมือง ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน), ภาษาเขิน ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน), ภาษาไทลื้อ ᦀᦲᧃ (อีน), ภาษาไทใหญ่ ဢဵၼ် (เอน), ภาษาไทใต้คง ᥟᥥᥢ (เอน), ภาษาอาหม 𑜒𑜢𑜃𑜫 (อิน์), ภาษาแสก อิ๋น, ภาษาจ้วง nyinz, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง yinz/hinz
คำนาม[แก้ไข]
เอ็น
- กลุ่มหรือมัดเส้นใยเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน ซึ่งเรียงตัวในทิศทางเดียว เห็นได้ชัดและไม่มีกล้ามเนื้อยึดที่ปลาย, ชาวบ้านเรียก เส้นเอ็น
- (ภาษาปาก, ขำขัน) อวัยวะเพศชาย
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาอังกฤษ en (เอน/แอน, “ชื่อเรียกอักษร N”)
คำนาม[แก้ไข]
เอ็น
ดูเพิ่ม[แก้ไข]
- (อักษรละตินพื้นฐาน): เอ บี ซี ดี อี เอฟ จี เอช/เฮช ไอ เจ เค แอล เอ็ม เอ็น โอ พี คิว อาร์ เอส ที ยู วี ดับเบิลยู/ดับบลิว เอกซ์/เอ็กซ์ วาย แซด/ซี
ภาษาคำเมือง[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /ʔen˧˧/
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
เอ็น
- อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน)
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
เอ็น (คำอาการนาม กำเอ็น หรือ ความเอ็น)
- อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน)
คำประสม[แก้ไข]
หมวดหมู่:
- สัมผัส:ภาษาไทย/en
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่สะกดด้วย ◌็
- ศัพท์ภาษาไทยที่เป็นภาษาปาก
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีนัยขำขัน
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาอังกฤษ
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาอังกฤษ
- ภาษาไทย:ชื่อตัวอักษรละติน
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- คำคุณศัพท์ภาษาคำเมือง
- คำคุณศัพท์ภาษาคำเมืองในอักษรไทย