เอ็น

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เอ็น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	en
	ราชบัณฑิตยสภา	en
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔen˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ˀjenᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน เอ็น, ภาษาลาว ເອັນ (เอัน), ภาษาคำเมือง ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน), ภาษาเขิน ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน), ภาษาไทลื้อ ᦀᦲᧃ (อีน), ภาษาไทใหญ่ ဢဵၼ် (เอน), ภาษาไทใต้คง ᥟᥥᥢ (เอน), ภาษาอาหม 𑜒𑜢𑜃𑜫 (อิน์), ภาษาแสก อิ๋น, ภาษาจ้วง nyinz, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง yinz/hinz

คำนาม

เอ็น

1. กลุ่มหรือมัดเส้นใยเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน ซึ่งเรียงตัวในทิศทางเดียว เห็นได้ชัดและไม่มีกล้ามเนื้อยึดที่ปลาย, ชาวบ้านเรียก เส้นเอ็น
2. (ภาษาปาก, ขำขัน) อวัยวะเพศชาย

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากภาษาอังกฤษ en (เอน/แอน, “ชื่อเรียกอักษร N”)

คำนาม

เอ็น

1. อักษรละติน N/n

ดูเพิ่ม

• (อักษรละตินพื้นฐาน):  เอ  บี  ซี  ดี  อี  เอฟ  จี  เอช/เฮช  ไอ  เจ  เค  แอล  เอ็ม  เอ็น  โอ  พี  คิว  อาร์  เอส  ที  ยู  วี  ดับเบิลยู/ดับบลิว  เอกซ์/เอ็กซ์  วาย  แซด/ซี

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ʔen˧˧/

รากศัพท์ 1

คำนาม

เอ็น

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน)

รากศัพท์ 2

คำคุณศัพท์

เอ็น (คำอาการนาม กำเอ็น หรือ ความเอ็น)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน)

คำประสม

• เป๋นเอ็น
• เป๋นเอ็นเป๋นญาม