พี

ดูเพิ่ม: พ, พ., พี่, พี้, พี๊, พื, พุ, พู, พู่, และ พู้

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พี
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pii
	ราชบัณฑิตยสภา	phi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰiː˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *bwiːᴬ, จากภาษาจีนยุคกลาง 肥 (MC bj+j); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน พี, ภาษาลาว ພີ (พี), ภาษาคำเมือง ᨻᩦ (พี), ภาษาเขิน ᨻᩦ (พี), ภาษาไทลื้อ ᦗᦲ (พี), ภาษาไทดำ ꪝꪲ (ปิ̱), ภาษาไทขาว ꪝꪲ, ภาษาไทใหญ่ ပီး (ปี๊), ภาษาอาหม 𑜆𑜣 (ปี), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง piz, ภาษาจ้วง biz; ร่วมรากกับ ปุ๋ย

คำคุณศัพท์

พี

1. อ้วน, มักใช้เข้าคู่กับคำ อ้วน เป็น อ้วนพี

คำนาม

พี

1. (ล้าสมัย) มัน

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากภาษาอังกฤษ pee (พี, “ชื่อเรียกอักษร P”)

คำนาม

พี

1. ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน P/p

ดูเพิ่ม

• (ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน) ตัวอักษร; เอ, บี, ซี, ดี, อี, เอฟ, จี, เอช / เฮช, ไอ, เจ, เค, แอล, เอ็ม, เอ็น, โอ, พี, คิว, อาร์, เอส, ที, ยู, วี, ดับเบิลยู / ดับบลิว, เอกซ์ / เอ็กซ์, วาย, แซด / ซี

ภาษากฺ๋อง

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pʰi/

เลข

พี

1. สี่