เอ็น

ดูเพิ่ม: เอน, เอิ้น, และ เอี้น

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เอ็น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	en
	ราชบัณฑิตยสภา	en
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔen˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ˀjenᴬ; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน เอ็น, ลาว ເອັນ (เอัน), คำเมือง ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน), เขิน ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน), ไทลื้อ ᦀᦲᧃ (อีน), ไทใหญ่ ဢဵၼ် (เอน), ไทใต้คง ᥟᥥᥢ (เอน), อาหม 𑜒𑜢𑜃𑜫 (อิน์), แสก อิ๋น, จ้วง nyinz, จ้วงแบบจั่วเจียง yinz/hinz

คำนาม

เอ็น

1. กลุ่มหรือมัดเส้นใยเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน ซึ่งเรียงตัวในทิศทางเดียว เห็นได้ชัดและไม่มีกล้ามเนื้อยึดที่ปลาย, ชาวบ้านเรียก เส้นเอ็น
2. (ภาษาปาก, สแลง, ขำขัน) อวัยวะเพศชาย

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากอังกฤษ en (เอน/แอน, “ชื่อเรียกอักษร N”)

คำนาม

เอ็น

1. ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน N/n

ดูเพิ่ม

• (ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน) ตัวอักษร; เอ, บี, ซี, ดี, อี, เอฟ, จี, เอช / เฮช, ไอ, เจ, เค, แอล, เอ็ม, เอ็น, โอ, พี, คิว, อาร์, เอส, ที, ยู, วี, ดับเบิลยู / ดับบลิว, เอกซ์ / เอ็กซ์, วาย, แซด / ซี

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ʔen˧˧/

รากศัพท์ 1

คำนาม

เอ็น

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน)

รากศัพท์ 2

คำคุณศัพท์

เอ็น (คำอาการนาม กำเอ็น หรือ ความเอ็น)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน)

ลูกคำ

• เป๋นเอ็น
• เป๋นเอ็นเป๋นญาม