หมอน

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰmɔːnᴬ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨾᩬᩁ (หมอร), ภาษาเขิน ᩉ᩠ᨾᩬᩁ (หมอร), ภาษาลาว ໝອນ (หมอน), ภาษาไทลื้อ ᦖᦸᧃ (หฺมอ̂น), ภาษาไทดำ ꪢꪮꪙ (หฺมอน), ภาษาไทใหญ่ မွၼ် (มอ̂น), ภาษาพ่าเก မွꩫ် (มอ̂น์), ภาษาอาหม 𑜉𑜨𑜃𑜫 (มอ̂น์), ภาษาจ้วง mon (หมอน), ภาษาจ้วงแบบหนง moan, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง mon (หมอน)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หฺมอน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	mɔ̌ɔn
	ราชบัณฑิตยสภา	mon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/mɔːn˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

หมอน

1. เครื่องสำหรับหนุนศีรษะหรือหนุนสิ่งต่าง ๆ เป็นต้น, เรียกตามรูปทรงก็มี เรียกตามวัตถุประสงค์ที่ใช้สอยก็มี เรียกตามวัตถุที่ใช้ทำก็มี (คำลักษณนาม ใบ หรือ ลูก)

   หมอนขวาน

   หมอนตะพาบ

   หมอนหน้าอิฐ

   หมอนหนุนศีรษะ

   หมอนหนุนเท้า

   หมอนหนุนรางรถไฟ

   หมอนไม้

   หมอนอิฐ

2. เครื่องสำหรับอัดดินปืนในลำกล้องให้แน่น

คำแปลภาษาอื่น

เครื่องสำหรับหนุนศีรษะหรือหนุนสิ่งต่าง ๆ เป็นต้น

• คำเมือง: ᩉ᩠ᨾᩬᩁ (nod) (หมอร)
• ดัตช์: hoofdkussen (nl) ก. (โฮฟต์กึสเซิน), kussen (nl) ก. (กึสเซิน)
• ไทดำ: ꪢꪮꪙ (blt) (หฺมอน)
• ไทใหญ่: မွၼ် (shn) (มอ̂น)
• ฝรั่งเศส: oreiller (fr) ช. (ออแรเย)
• เยอรมัน: Kissen (de) ก.
• ลาว: ໝອນ (lo) (หมอน)
• อังกฤษ: pillow (en) (พิโล)