หมอน

ดูเพิ่ม: หม่อน

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰmɔːnᴬ¹; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩉ᩠ᨾᩬᩁ (ห‍มอร), เขิน ᩉ᩠ᨾᩬᩁ (ห‍มอร), ลาว ໝອນ (ห‍มอน), ไทลื้อ ᦖᦸᧃ (ห‍มอ̂น), ไทดำ ꪢꪮꪙ (ห‍มอน), ไทขาว ꪢꪮꪙ, ไทแดง ꪢꪮꪙ, ไทใหญ่ မွၼ် (มอ̂น), พ่าเก မွꩫ် (มอ̂น์), อาหม 𑜉𑜨𑜃𑜫 (มอ̂น์), จ้วงแบบหนง moan, จ้วงแบบจั่วเจียง mon

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หฺมอน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	mɔ̌ɔn
	ราชบัณฑิตยสภา	mon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/mɔːn˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

หมอน

1. เครื่องสำหรับหนุนศีรษะหรือหนุนสิ่งต่าง ๆ เป็นต้น, เรียกตามรูปทรงก็มี เรียกตามวัตถุประสงค์ที่ใช้สอยก็มี เรียกตามวัตถุที่ใช้ทำก็มี (คำลักษณนาม: ใบ หรือ ลูก)

   หมอนขวาน

   หมอนตะพาบ

   หมอนหน้าอิฐ

   หมอนหนุนศีรษะ

   หมอนหนุนเท้า

   หมอนหนุนรางรถไฟ

   หมอนไม้

   หมอนอิฐ

   คำพ้องความ: เขนย

2. เครื่องสำหรับอัดดินปืนในลำกล้องให้แน่น

คำแปลภาษาอื่น

เครื่องสำหรับหนุนศีรษะหรือหนุนสิ่งต่าง ๆ เป็นต้น

• คำเมือง: ᩉ᩠ᨾᩬᩁ (nod) (ห‍มอร)
• ดัตช์: hoofdkussen (nl) ก. (โฮฟต์กึสเซิน), kussen (nl) ก. (กึสเซิน)
• ไทดำ: ꪢꪮꪙ (blt) (ห‍มอน)
• ไทใหญ่: မွၼ် (shn) (มอ̂น)
• ฝรั่งเศส: oreiller (fr) ช. (ออแรเย)
• เยอรมัน: Kissen (de) ก.
• ลาว: ໝອນ (lo) (ห‍มอน)
• อังกฤษ: pillow (en) (พิโล)