เอ๋ย
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ร่วมเชื้อสายกับลาว ເອີຍ (เอีย), คำเมือง ᩉᩮᩥ᩠ᨿ (เหิย), ไทลื้อ ᦵᦠᧀ (เหิย) หรือ ᦵᦣᧀ (เฮิย), ไทดำ ꪹꪭꪷꪥ (เฮํย) หรือ ไทดำ ꪹꪮꪷꪥ (เอํย), ไทใหญ่ ဢူၺ် (อูญ) หรือ ဢိုၺ် (อึญ) หรือ ဢိူၺ်ႊ (เอิ๋ญ), จ้วง wir/eir (เอย, “ไอ”), จ้วงแบบจั่วเจียง eir (เอย); เทียบเขมร អើយ (เอิย), เวียดนาม ơi
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เอ๋ย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | ə̌əi |
| ราชบัณฑิตยสภา | oei | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ʔɤːj˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำอนุภาค
[แก้ไข]เอ๋ย
- คำลงท้ายชื่อหรือถ้อยคำเพื่อบอกให้รู้หรือร้องเรียกด้วยความเอ็นดู
- น้องเอ๋ย
- คำที่ใช้ในตอนขึ้นต้นคำกลอนหรือบทดอกสร้อย
- กาเอ๋ยกาดำ
- รถเอ๋ยรถทรง
คำพ้องความ
[แก้ไข]- (คำแสดงความเอ็นดู) เอ๊ย