ชี้
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɟiːꟲ, จากภาษาจีนยุคกลาง 指 (MC tsyijX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨩᩦ᩶ (ชี้), ภาษาลาว ຊີ້ (ซี้), ภาษาไทลื้อ ᦋᦲᧉ (ชี้), ภาษาไทดำ ꪋꪲ꫁ (จิ้̱), ภาษาไทใหญ่ ၸီႉ (จี๎), ภาษาอาหม 𑜋𑜣 (ฉี), ภาษาจ้วง cij, ภาษาจ้วงแบบหนง jix, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง jij; เทียบภาษาเวียดนาม chỉ และ chĩa
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ชี้ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | chíi |
| ราชบัณฑิตยสภา | chi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /t͡ɕʰiː˦˥/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]ชี้ (คำอาการนาม การชี้)