ปัน

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *panᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸᩢ᩠ᨶ (ปัน), ภาษาลาว ປັນ (ปัน), ภาษาไทใหญ่ ပၼ် (ปัน); เทียบภาษาจีนยุคกลาง 分 (MC pɨun, bɨun^H, “แบ่ง; แจกจ่าย”), 頒 (MC bɨun, pˠan, “มอบ; ให้”), 朌 (MC bɨun, pˠan, “แจกจ่าย”), ภาษาจ้วง baen

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ปัน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpan
	ราชบัณฑิตยสภา	pan
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pan˧/(ส)

คำกริยา

ปัน (คำอาการนาม การปัน)

1. แบ่ง

   ปันเป็นส่วน ๆ

2. แบ่งซื้อ ในคำว่า ขอปัน
3. แบ่งขาย ในคำว่า ปันให้

ภาษาคำเมือง

เลข

ปัน

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩢ᩠ᨶ (พัน)

ภาษาญัฮกุร

รากศัพท์

จากภาษามอญเก่า ပန် (ปน์), จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *punʔ, *puən; ร่วมเชื้อสายกับภาษามอญ ပန် (ปน์), ภาษาเขมร បួន (บัวน), ภาษาเวียดนาม bốn (โบ๊น)

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pan/

เลข

ปัน

1. สี่