ปัน
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
จากภาษาไทดั้งเดิม *panᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸᩢ᩠ᨶ (ปัน), ภาษาลาว ປັນ (ปัน), ภาษาไทใหญ่ ပၼ် (ปัน); เทียบภาษาจีนยุคกลาง 分 (MC pɨun, bɨunH, “แบ่ง; แจกจ่าย”), 頒 (MC bɨun, pˠan, “มอบ; ให้”), 朌 (MC bɨun, pˠan, “แจกจ่าย”), ภาษาจ้วง baen
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | ปัน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpan |
| ราชบัณฑิตยสภา | pan | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pan˧/(ส) | |
คำกริยา[แก้ไข]
ปัน (คำอาการนาม การปัน)
ภาษาคำเมือง[แก้ไข]
เลข[แก้ไข]
ปัน
- อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩢ᩠ᨶ (พัน)
ภาษาญัฮกุร[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
จากภาษามอญเก่า ပန် (ปน์)[1], จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *punʔ, *puən; ร่วมเชื้อสายกับภาษามอญ ပန် (ปน์), ภาษาเขมร បួន (บัวน), ภาษาเวียดนาม bốn (โบ๊น)
การออกเสียง[แก้ไข]
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /pan/
เลข[แก้ไข]
ปัน
อ้างอิง[แก้ไข]
- ↑ Jenny, Mathias (2001). A Short Introduction to the Mon Language.
หมวดหมู่:
- ภาษาไทย:สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ภาษาไทย:รากศัพท์จากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียง IPA
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย
- ไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- คำหลักภาษาคำเมือง
- เลขภาษาคำเมือง
- ภาษาญัฮกุร:สืบทอดจากภาษามอญเก่า
- ภาษาญัฮกุร:รากศัพท์จากภาษามอญเก่า
- ภาษาญัฮกุร:สืบทอดจากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม
- ภาษาญัฮกุร:รากศัพท์จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาญัฮกุรที่มีการออกเสียง IPA
- คำหลักภาษาญัฮกุร
- เลขภาษาญัฮกุร