ข้ามไปเนื้อหา

ขอ

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: ขื่อ, ข่อ, และ ข้อ

ภาษาไทย

[แก้ไข]

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ขอ
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงkɔ̌ɔ
ราชบัณฑิตยสภาkho
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kʰɔː˩˩˦/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง

รากศัพท์ 1

[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *xɔːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨢᩬᩴ (ฃอํ), ภาษาเขิน ᨡᩳ (ขอ), ภาษาลาว ຂໍ (ขํ), ภาษาไทใหญ่ ၶေႃ (ขอ̂), ภาษาอาหม 𑜁𑜦𑜡 (ขอ̂), ภาษาจ้วงเหนือ go, ภาษาจ้วงใต้ ko

รูปแบบอื่น

[แก้ไข]
  • (เลิกใช้) ฃอ

คำนาม

[แก้ไข]

ขอ

  1. ไม้หรือเหล็กที่งอสำหรับชัก เกี่ยว แขวน หรือสับ
คำพ้องความ
[แก้ไข]
คำประสม
[แก้ไข]

รากศัพท์ 2

[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *k.roːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨡᩬᩴ (ขอํ), ภาษาเขิน ᨡᩳ (ขอ), ภาษาลาว ຂໍ (ขํ), ภาษาไทใหญ่ ၶေႃ (ขอ̂), ภาษาจ้วง gouz, ภาษาปู้อี hoz

คำกริยา

[แก้ไข]

ขอ (คำอาการนาม การขอ)

  1. พูดให้เขาให้สิ่งที่ต้องการ, วิงวอน
คำประสม
[แก้ไข]
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]

รากศัพท์ 3

[แก้ไข]

คำนาม

[แก้ไข]

ขอ

  1. ชื่อว่านชนิดหนึ่ง ต้นเหมือนขมิ้น แต่หัวเล็กสอดกันเป็นข้อ ๆ ต้นและใบเขียว เนื้อเหลือง มีสรรพคุณอยู่คงเขี้ยว เขา และงา, กบิลว่าน ก็เรียก
คำประสม
[แก้ไข]