ฝุ่น

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาจีนยุคกลาง 粉 (MC pɨun^X); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨺᩩ᩵ᩁ (ฝุ่ร), ภาษาลาว ຝຸ່ນ (ฝุ่น), ภาษาเขิน ᨺᩩ᩵ᩁ (ฝุ่ร), ภาษาไทดำ ꪄꪴ꪿ꪙ (ฃุ่น), ภาษาไทใหญ่ ၽုၼ်ႇ (ผุ่น), ภาษาพม่า ဖုန် (ผุน์)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ฝุ่น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	fùn
	ราชบัณฑิตยสภา	fun
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/fun˨˩/

คำนาม

ฝุ่น

1. ดินแห้งหรือสิ่งอื่นที่ละเอียดเป็นผง

   ฝุ่นละออง

   ฝุ่นชอล์ก

2. ผงขาว ๆ คล้ายแป้งใช้ผัดหน้าหรือทาสิ่งของต่าง ๆ

   ฝุ่นผัดหน้า