รูน
ภาษาไทย
[แก้ไข]
รากศัพท์
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | รูน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | ruun |
| ราชบัณฑิตยสภา | run | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ruːn˧/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]รูน
- (อักษร~) ชื่ออักษรที่ใช้เขียนภาษาของกลุ่มชนเจอร์แมนิกโบราณ โดยเฉพาะชาวสแกนดิเนเวียและชาวแองโกล-แซกซัน
ภาษาแสก
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทดั้งเดิม *rwuːlꟲ; ร่วมเชื้อสายกับไทย ร้อน, คำเมือง ᩁᩬ᩶ᩁ (รอ้ร), อีสาน ฮ้อน, ลาว ຮ້ອນ (ฮ้อน), ไทลื้อ ᦣᦸᧃᧉ (ฮ้อ̂น), ไทดำ ꪭ꫁ꪮꪙ (ฮ้อน), ไทขาว ꪭꪮꪙꫂ, ไทใหญ่ ႁွၼ်ႉ (ห๎อ̂น), ไทใต้คง ᥞᥩᥢᥳ (ห๎อ̂น), พ่าเก ꩭွꩫ် (หอ̂น์), อาหม 𑜍𑜨𑜃𑜫 (รอ̂น์)
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]รูน