รูน
ภาษาไทย
[แก้ไข]
รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษาอังกฤษ rune
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | รูน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | ruun |
| ราชบัณฑิตยสภา | run | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ruːn˧/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]รูน
- (อักษร~) ชื่ออักษรที่ใช้เขียนภาษาของกลุ่มชนเจอร์แมนิกโบราณ โดยเฉพาะชาวสแกนดิเนเวียและชาวแองโกล-แซกซัน
ภาษาแสก
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *rwuːlꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ร้อน, ภาษาคำเมือง ᩁᩬ᩶ᩁ (รอ้ร), ภาษาอีสาน ฮ้อน, ภาษาลาว ຮ້ອນ (ฮ้อน), ภาษาไทลื้อ ᦣᦸᧃᧉ (ฮ้อ̂น), ภาษาไทดำ ꪭ꫁ꪮꪙ (ฮ้อน), ภาษาไทขาว ꪭꪮꪙꫂ, ภาษาไทใหญ่ ႁွၼ်ႉ (ห๎อ̂น), ภาษาไทใต้คง ᥞᥩᥢᥳ (ห๎อ̂น), ภาษาพ่าเก ꩭွꩫ် (หอ̂น์), ภาษาอาหม 𑜍𑜨𑜃𑜫 (รอ̂น์)
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]รูน