รูน

ดูเพิ่ม: ร.น., รน, รัน, รั้น, ริน, ริ่น, ริ้น, รื่น, รื้น, รุน, รุ่น, รฺีน, และ ร่น

ภาษาไทย

อักษรรูนของชาวแองโกล-แซกซัน

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาอังกฤษ rune

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		รูน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ruun
	ราชบัณฑิตยสภา	run
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ruːn˧/(สัมผัส)

คำนาม

รูน

1. (อักษร~) ชื่ออักษรที่ใช้เขียนภาษาของกลุ่มชนเจอร์แมนิกโบราณ โดยเฉพาะชาวสแกนดิเนเวียและชาวแองโกล-แซกซัน

ภาษาแสก

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *rwuːlꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ร้อน, ภาษาคำเมือง ᩁᩬ᩶ᩁ (รอ้ร), ภาษาอีสาน ฮ้อน, ภาษาลาว ຮ້ອນ (ฮ้อน), ภาษาไทลื้อ ᦣᦸᧃᧉ (ฮ้อ̂น), ภาษาไทดำ ꪭ꫁ꪮꪙ (ฮ้อน), ภาษาไทขาว ꪭꪮꪙꫂ, ภาษาไทใหญ่ ႁွၼ်ႉ (ห๎อ̂น), ภาษาไทใต้คง ᥞᥩᥢᥳ (ห๎อ̂น), ภาษาพ่าเก ꩭွꩫ် (หอ̂น์), ภาษาอาหม 𑜍𑜨𑜃𑜫 (รอ̂น์)

คำคุณศัพท์

รูน

1. ร้อน

คำพ้องความ

• หล้อก