สังโยค

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต संयोग (สํโยค) หรือภาษาบาลี สํโยค, สญฺโญค; ร่วมรากกับ สมโยค

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สัง-โยก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sǎng-yôok
	ราชบัณฑิตยสภา	sang-yok
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/saŋ˩˩˦.joːk̚˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

สังโยค

1. (ภาษาหนังสือ, ร้อยกรอง) การประกอบกัน, การอยู่ร่วมกัน, การผูกรัด
2. (ไวยากรณ์) ตัวพยัญชนะ 2 ตัวที่เรียงกัน ตัวหน้าเป็นตัวสะกด ตัวหลังเป็นตัวตาม พยัญชนะที่เป็นตัวสะกด (ประพินทุ) เรียกว่า พยัญชนะสังโยค เช่น มนุสฺส, สตฺต, พุทฺธ, รฏฺฐ