ข้ามไปเนื้อหา

เถื่อน

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย

[แก้ไข]

รากศัพท์

[แก้ไข]

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *C̬.tɯənᴮ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ເຖື່ອນ (เถื่อน), ไทลื้อ ᦵᦏᦲᧃᧈ (เถี่น), ไทใหญ่ ထိူၼ်ႇ (เถิ่น), ไทใต้คง ᥗᥫᥢᥱ (เถ่อ̂น), อ่ายตน ထိုꩫ် (ถึน์), อาหม 𑜌𑜢𑜤𑜃𑜫 (ถึน์), จ้วง duenq (บางท้องถิ่น), จ้วงแบบจั่วเจียง twenq (เถื่อน)

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์เถื่อน
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงtʉ̀ʉan
ราชบัณฑิตยสภาthuean
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/tʰɯa̯n˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

[แก้ไข]

เถื่อน

  1. ป่า

คำคุณศัพท์

[แก้ไข]

เถื่อน (คำอาการนาม ความเถื่อน)

  1. ห่างไกลจากที่อยู่ของคน, ห่างไกลจากความเจริญ, มักใช้ประกอบคำ ป่า เป็น ป่าเถื่อน
  2. ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย
    เหล้าเถื่อน
    ฝิ่นเถื่อน
    ปืนเถื่อน
    หมอเถื่อน