เถื่อน
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *C̬.tɯənᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເຖື່ອນ (เถื่อน), ภาษาไทลื้อ ᦵᦏᦲᧃᧈ (เถี่น), ภาษาไทใหญ่ ထိူၼ်ႇ (เถิ่น), ภาษาไทใต้คง ᥗᥫᥢᥱ (เถ่อ̂น), ภาษาอ่ายตน ထိုꩫ် (ถึน์), ภาษาอาหม 𑜌𑜢𑜤𑜃𑜫 (ถึน์), ภาษาจ้วง duenq (บางท้องถิ่น), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง twenq (เถื่อน)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เถื่อน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | tʉ̀ʉan |
| ราชบัณฑิตยสภา | thuean | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tʰɯa̯n˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]เถื่อน
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]เถื่อน (คำอาการนาม ความเถื่อน)