ข้ามไปเนื้อหา

ป่า

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: ป̂า, ปา, ปำ, ป้า, ป้ำ, และ ป๋า

ภาษาไทย

[แก้ไข]
วิกิพีเดียมีบทความเกี่ยวกับ:
Wikipedia
ป่า

รากศัพท์

[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *paːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸ᩵ᩣ (ป่า), ภาษาลาว ປ່າ (ป่า), ภาษาไทลื้อ ᦔᦱᧈ (ป่า), ภาษาไทดำ ꪜ꪿ꪱ (ป่า), ภาษาไทใหญ่ ပႃႇ (ป่า), ภาษาอาหม 𑜆𑜡 (ปา), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง baq

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ป่า
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงbpàa
ราชบัณฑิตยสภาpa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/paː˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

[แก้ไข]

ป่า

  1. ที่ที่มีต้นไม้ต่าง ๆ ขึ้นมาก, ถ้ามีพรรณไม้ชนิดใดชนิดหนึ่งขึ้นอยู่มาก ก็เรียกตามพรรณไม้นั้น
    ป่าสัก
    ป่ารัง
    ป่าไผ่
    ป่าคา
    ป่าหญ้า
  2. (กฎหมาย) ที่ดินรวมตลอดถึง ภูเขา ห้วย หนอง คลอง บึง บาง ลำน้ำ ทะเลสาบ เกาะ และที่ชายทะเล ที่ยังมิได้มีบุคคลได้มาตามกฎหมาย
  3. เรียกปลากัดหรือปลาเข็มที่เป็นพันธุ์เดิมตามธรรมชาติ ว่า ลูกป่า
  4. (โบราณ) เรียกตำบลที่มีของขายอย่างเดียวกันมาก ๆ
    ป่าถ่าน
    ป่าตะกั่ว

การใช้

[แก้ไข]

ในทางกฎหมายได้นิยาม ป่า และ ป่าไม้ แตกต่างกัน

คำคุณศัพท์

[แก้ไข]

ป่า

  1. ที่ได้มาจากป่าหรืออยู่ในป่า
    ของป่า
    ช้างป่า
    สัตว์ป่า
    คนป่า
  2. ที่ห่างไกลความเจริญ
    บ้านป่า
    เมืองป่า

คำกริยา

[แก้ไข]

ป่า

  1. ตีดะไป ในคำว่า ตีป่า

คำพ้องความ

[แก้ไข]
ดูที่ อรรถาภิธาน:ป่า

คำประสม

[แก้ไข]

ภาษาคำเมือง

[แก้ไข]

คำนาม

[แก้ไข]

ป่า

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨸ᩵ᩣ (ป่า)