เหลี่ยม
ภาษาไทย
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เหฺลี่ยม | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | lìiam |
| ราชบัณฑิตยสภา | liam | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /lia̯m˨˩/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰliəmᴮ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉᩖ᩠ᨿ᩵ᨾ (หลย่ม) หรือ ᩉ᩠ᩃ᩠ᨿ᩵ᨾ (หลย่ม), ภาษาอีสาน เหลี่ยม, ภาษาลาว ຫຼ່ຽມ (หล่ย̂ม); เทียบภาษาไทใหญ่ လိမ်ႈ (ลิ้ม) , ภาษาจ้วง liemh (เหลี่ยม สันแหลม)
คำนาม
[แก้ไข]เหลี่ยม
- ด้านที่เป็นสัน
- เส้นประกอบมุมของรูปที่มีด้านตั้งแต่ 3 ด้านขึ้นไป
- ส่วนสัดของขาที่ใช้ในการรำ, คู่กับ วง คือ ส่วนสัดของมือที่ใช้ในการรำ
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]เหลี่ยม (คำอาการนาม ความเหลี่ยม)
- เป็นสัน
- บวบเหลี่ยม
- เหลี่ยมเพชร
- เหลี่ยมเขา
รากศัพท์ 2
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]เหลี่ยม
รากศัพท์ 3
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]เหลี่ยม