แพ้

ภาษาไทย[แก้ไข]

จากภาษาไทดั้งเดิม *beːꟲ (“ชนะ; แพ้”), ซึ่งความหมายปัจจุบันกลับเป็นตรงข้ามกับความหมายโบราณ (ชนะ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨻᩯ᩶ (แพ้), ภาษาลาว ແພ້ (แพ้), ภาษาไทลื้อ ᦶᦗᧉ (แพ้), ภาษาไทใหญ่ ပေႉ (เป๎), ภาษาจ้วงใต้ pex（ชนะ สู้ได้ มากกว่า）, ภาษาจ้วง bex

การแบ่งพยางค์		แพ้
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pɛ́ɛ
	ราชบัณฑิตยสภา	phae
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/pʰɛː˦˥/^{(สัมผัส)}

แพ้ (คำอาการนาม การแพ้ หรือ ความแพ้)

(โบราณ) ชนะ
อนนเรืองใสงามหนักหนา แพ้พระอาทิตย์
(จารึกสยาม)
สู้ไม่ได้, ทนไม่ได้, ตรงกันข้ามกับ ชนะ
ผู้ที่มี เลือดเนื้อไม่ถูก กับ สิ่งของ หรือ สัตว์บาง อย่าง ก็เรียก ว่า แพ้
แพ้ยา

แพ้ตะขาบ

ไม่ชนะ

แพ้ (คำอาการนาม การแพ้)