แพ้

ภาษาไทย[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *beːꟲ (“ชนะ; แพ้”), ซึ่งความหมายปัจจุบันกลับเป็นตรงข้ามกับความหมายโบราณ (ชนะ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨻᩯ᩶ (แพ้), ภาษาลาว ແພ້ (แพ้), ภาษาไทลื้อ ᦶᦗᧉ (แพ้), ภาษาไทใหญ่ ပေႉ (เป๎), ภาษาจ้วงใต้ pex（ชนะ สู้ได้ มากกว่า）, ภาษาจ้วง bex

การแบ่งพยางค์		แพ้
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pɛ́ɛ
	ราชบัณฑิตยสภา	phae
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/pʰɛː˦˥/^{(สัมผัส)}

แพ้ (คำอาการนาม การแพ้ หรือ ความแพ้)

(โบราณ) ชนะ
อนนเรืองใสงามหนักหนา แพ้พระอาทิตย์
(จารึกสยาม)
สู้ไม่ได้, ทนไม่ได้, ตรงกันข้ามกับ ชนะ
ผู้ที่มี เลือดเนื้อไม่ถูก กับ สิ่งของ หรือ สัตว์บาง อย่าง ก็เรียก ว่า แพ้
แพ้ยา

แพ้ตะขาบ

ไม่ชนะ

แพ้ (ต้องการถอดอักษร) (คำอาการนาม การแพ้)