แพ

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *beːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨻᩯ (แพ), ภาษาเขิน ᨻᩯ (แพ), ภาษาลาว ແພ (แพ), ภาษาไทลื้อ ᦶᦗ (แพ), ภาษาไทใหญ่ ပႄး (แป๊), ภาษาไทใต้คง ᥙᥥᥰ (เป๊), ภาษาพ่าเก ပေ (เป), ภาษาอาหม 𑜆𑜦𑜧 (เป); เทียบภาษาจีนยุคกลาง 排 (MC bˠɛi), ภาษาไหลดั้งเดิม *ɓəj

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		แพ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pɛɛ
	ราชบัณฑิตยสภา	phae
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰɛː˧/(สัมผัส)

คำนาม

แพ

1. ไม้ไผ่หรือซุงเป็นต้นที่ผูกมัดเรียงติดกันมาก ๆ สำหรับใช้เป็นพาหนะทางน้ำ หรือล่องมาขาย

   แพไม้ไผ่

   แพซุง

   แพหยวกกล้วย

2. โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่ติดเนื่องกันเป็นตับอย่างแพ

   ธูปแพเทียนแพ

   สวะลอยเป็นแพ

3. เรือนที่ตั้งอยู่บนแพในน้ำหรือเรือนเช่นนั้นที่ยกเอามาปลูกบนบกว่า เรือนแพ

คำลักษณนาม

แพ

1. เรียกของที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น

   ธูป 3 แพ

   ข้าวเม่าทอด 2 แพ