บุคคล

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากบาลี ปุคฺคล; ร่วมเชื้อสายกับลาว ບຸກຄົນ (บุกค็น), เขมร បុគ្គល (บุคฺคล); เทียบสันสกฤต पुद्गल (ปุทฺคล)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		บุก-คน	[เสียงสมาส] บุก-คะ-ละ-	[เสียงสมาส] บุก-คน-ละ-
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bùk-kon	bùk-ká-lá-	bùk-kon-lá-
	ราชบัณฑิตยสภา	buk-khon	buk-kha-la-	buk-khon-la-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/buk̚˨˩.kʰon˧/(สัมผัส)	/buk̚˨˩.kʰa˦˥.la˦˥./	/buk̚˨˩.kʰon˧.la˦˥./

คำนาม

บุคคล

1. (ทางการ) คน (เฉพาะตัว)

   คำพ้องความ: ดูที่ อรรถาภิธาน:คน

2. (กฎหมาย) คนซึ่งสามารถมีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า บุคคลธรรมดา
3. (กฎหมาย) กลุ่มบุคคลหรือองค์กรซึ่งกฎหมายบัญญัติให้เป็นบุคคลอีกประเภทหนึ่ง ที่ไม่ใช่บุคคลธรรมดา และให้มีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า นิติบุคคล

การใช้

เมื่อ บุคคล- เติมหน้าคำ อ-/อา- จะเปลี่ยนรูปเป็น บุคล-