ต่อย

ภาษาไทย[แก้ไข]

ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทใหญ่ တွႆႇ (ต่อ̂ย)

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสั้น}		ต็่อย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dtɔ̀i
	ราชบัณฑิตยสภา	toi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/tɔj˨˩/

ต่อย (คำอาการนาม การต่อย)

ชก
ต่อยปาก
เอา ของแข็ง หรือ ของ หนัก ตีหรือทุบ ให้ลิ ให้แตก ให้หลุด ออก
ต่อยหิน

ต่อยมะพร้าว
ใช้เหล็กใน ที่ก้น แทงเอา
ผึ้งต่อย

มดตะนอยต่อย
โดย ปริยาย หมาย ความ ว่า ทำแตก
เด็กเอาจานไปต่อยเสียแล้ว