ต่อย

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทใหญ่ တွႆႇ (ต่อ̂ย)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสั้น}		ต็่อย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dtɔ̀i
	ราชบัณฑิตยสภา	toi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tɔj˨˩/

คำกริยา

ต่อย (คำอาการนาม การต่อย)

1. ชก

   ต่อยปาก

2. เอาของแข็งหรือของหนักตีหรือทุบให้ลิ ให้แตก ให้หลุดออก

   ต่อยหิน

   ต่อยมะพร้าว

3. ใช้เหล็กในที่ก้นแทงเอา

   ผึ้งต่อย

   มดตะนอยต่อย

4. โดยปริยายหมายความว่า ทำแตก

   เด็กเอาจานไปต่อยเสียแล้ว