ต้อง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຕ້ອງ (ต้อง), ภาษาไทลื้อ ᦎᦸᧂᧉ (ต้อ̂ง), ภาษาอาหม 𑜄𑜨𑜂𑜫 (ตอ̂ง์)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		ต็้อง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dtɔ̂ng
	ราชบัณฑิตยสภา	tong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tɔŋ˥˩/(ส)

คำกริยา

ต้อง (คำอาการนาม การต้อง)

1. ถูก

   ต้องชะตา

   ต้องใจ

2. เป็นกริยาช่วยบอกความแน่ใจหรือบังคับ

   เขาต้องมาแน่

   เด็กต้องนอนแต่หัวค่ำ

คำนาม

ต้อง

1. เรียกต้นข้าวในนาที่โศกใบเหลืองไป ซึ่งถือกันว่าถูกผีกระทำว่า ข้าวต้อง