ทรง

ภาษาไทย

ยืมมาจากภาษาเขมรเก่า ទ្រង៑ (ทฺรงฺ), ទ្រោង៑ (ทฺโรงฺ), ទ្រង (ทฺรง), ទ្រូង (ทฺรูง); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร ទ្រង់ (ทฺรง̍); ภาษาลาว ຊົງ (ซ็ง)

การแบ่งพยางค์		ซง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	song
	ราชบัณฑิตยสภา	song
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/soŋ˧/^{(สัมผัส)}

ทรง

ทรง (คำอาการนาม การทรง)

ตั้ง อยู่ได้
จำ
รองรับ
มี
คงอยู่
(ราชาศัพท์) มีความหมายว่า ขี่ หรือ ถือ เป็นต้น ตามเนื้อความของคำที่ตามหลัง
(ราชาศัพท์) ถ้าประกอบหน้านามบางคำ เช่น ชัย ภพ ศรี ศักดิ์ ธรรม หมายถึง กษัตริย์
(ราชาศัพท์) ถ้าประกอบหน้านามที่เป็นพาหนะหรืออาวุธเป็นต้นของพระเป็นเจ้า หมายถึง พระเป็นเจ้านั้น ๆ
(ราชาศัพท์) ใช้นำหน้าคำกริยาสามัญให้เป็นราชาศัพท์
(ราชาศัพท์) ใช้นำหน้าคำนามราชาศัพท์ให้เป็นกริยาราชาศัพท์ ในลักษณะนี้จะหมายความว่า มี ก็ได้, เมื่อกริยาเป็นราชาศัพท์อยู่แล้ว ไม่นิยมใช้คำว่า ทรง นำหน้าซ้อนลงไปอีก

ทรง