ม้า

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ม้า
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	máa
	ราชบัณฑิตยสภา	ma
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/maː˦˥/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *maːꟲ, จากภาษาจีนยุคกลาง 馬 (MC mˠaX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨾ᩶ᩣ (ม้า), ภาษาลาว ມ້າ (ม้า), ภาษาไทลื้อ ᦙᦱᧉ (ม้า), ภาษาไทใต้คง ᥛᥣᥳ (ม๎า), ภาษาไทใหญ่ မႃႉ (ม๎า), ภาษาอาหม 𑜉𑜠 (มะ), 𑜉𑜡 (มา) หรือ 𑜉𑜡𑜠 (มาะ), ภาษาจ้วง max; เทียบภาษาเบดั้งเดิม *maʔᴰ²; ร่วมรากกับ เบ๊

คำนาม

ม้า (คำลักษณนาม ตัว)

1. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Equus caballus (Linn.) ในวงศ์ Equidae มีกีบเดี่ยว รูปร่างสูงใหญ่ขายาว หางเป็นพู่ มีขนแผงคอยาววิ่งได้เร็ว ใช้เป็นพาหนะขับขี่และเทียมรถ
2. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์อัศวินีมี 7 ดวง, ดาวคอม้า ดาวคู่ม้า ดาวอัศวยุช หรือดาวอัสสนี ก็เรียก
3. เครื่องรองนั่งและรองสิ่งของมีขาเป็นรูปต่าง ๆ
4. เรียกตัวหมากรุกที่แกะเป็นรูปม้า
5. คำย่อของ ยาม้า.

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:ม้า

คำแปลภาษาอื่น

ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Equus caballus

• จีน:

  จีนกลาง: 馬／马 (zh) (mǎ), 马 (zh) (mǎ)

• ดัตช์: paard (nl) ก. (ปาร์ด)
• ไทใหญ่: မႃႉ (shn) (ม๎า)
• พม่า: မြင်း (my) (มฺรง์:)
• ลาว: ມ້າ (lo) (ม้า)
• อังกฤษ: horse (en) (โฮร์ส)

รากศัพท์ 2

คำนาม

ม้า (คำลักษณนาม ตัว)

1. ชื่อปูทะเลหลายชนิดในสกุล Portunus วงศ์ Portunidae ผิวกระดองมีลักษณะเป็นตุ่มเล็ก ๆ สาก กระดองตัวผู้สีฟ้าหรือน้ำเงิน ของตัวเมียสีค่อนไปทางน้ำตาล เช่น ชนิด P. pelagicus (Linn.)

รากศัพท์ 3

คำนาม

ม้า (คำลักษณนาม ตัว)

1. ชื่อปลาน้ำจืดชนิด Boesemania microlepis (Bleeker) ในวงศ์ Sciaenidae ลำตัวกว้างมากในแนวอกและท้อง แล้วเรียวเล็กลงมากที่คอดหาง ก้านครีบแข็งก้านที่ 2 ของครีบก้นใหญ่มาก ครีบหางมีปลายแหลมครีบท้องมีปลายเป็นเส้นสั้น ๆ เกล็ดในแนวเส้นข้างตัวเด่นชัดเจนและเรียงต่อเลยไปจนสุดปลายของครีบหางลำตัวและหัวมีสีเงินหรือเทาอ่อน ด้านหลังมีลายสีเทาเอียงอยู่ตามแถวของเกล็ด พบทุกลุ่มน้ำ ขนาดยาวได้ถึง 90 เซนติเมตร, เขตลุ่มแม่น้ำโขงเรียก กวาง เขตลุ่มแม่น้ำบางปะกงเรียก หางกิ่ว

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /maː˦˥/

คำนาม

ม้า (ต้องการถอดอักษร) (คำลักษณนาม ตั๋ว)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨾ᩶ᩣ (ม้า) หรือ ᨾᩖ᩶ᩣ (มล้า)