วลี

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากสันสกฤต वली (วลี) หรือบาลี วลี; ร่วมเชื้อสายกับลาว ວະລີ (วะลี)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		วะ-ลี
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	wá-lii
	ราชบัณฑิตยสภา	wa-li
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/wa˦˥.liː˧/(สัมผัส)

คำนาม

วลี

1. (ร้อยกรอง) แถว, รอย, รอยย่น (ที่หน้า)
2. (ไวยากรณ์) กลุ่มคำที่เรียงติดต่อกันเป็นระเบียบและมีกระแสความเป็นที่หมายรู้กันได้ แต่ยังไม่เป็นประโยคสมบูรณ์