ข้ามไปเนื้อหา

อ้อย

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: อ̂อย, ออย, และ อ่อย

ภาษาไทย

[แก้ไข]

รากศัพท์

[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʔoːjꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน อ้อย, ภาษาลาว ອ້ອຍ (อ้อย), ภาษาคำเมือง ᩋᩬ᩠᩶ᨿ (ออ้ย), ภาษาเขิน ᩋᩭ᩶ (ออย้), ภาษาไทลื้อ ᦀᦾᧉ (อ้อ̂ย), ภาษาไทดำ ꪮ꫁ꪮꪥ (อ้อย), ภาษาไทขาว ꪮꪮꪥꫂ, ภาษาไทใหญ่ ဢွႆႈ (อ้อ̂ย), ภาษาจ้วง oij

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์
{ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}
อ็้อย
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงɔ̂i
ราชบัณฑิตยสภาoi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/ʔɔj˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

[แก้ไข]

อ้อย

  1. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Saccharum officinarum L. ในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลำต้นเป็นปล้อง ข้างในตัน มีหลายพันธุ์ เช่น อ้อยขาไก่ อ้อยตะเภา หีบเอานํ้าหวานทำนํ้าตาลทรายหรือใช้ดื่ม หรือเคี้ยวกินแต่นํ้าหวาน

คำประสม

[แก้ไข]

ภาษากะเหรี่ยงโปเหนือ

[แก้ไข]

การออกเสียง

[แก้ไข]

คำกริยา

[แก้ไข]

อ้อย

  1. หัน, ผินไป

ภาษาคำเมือง

[แก้ไข]

การออกเสียง

[แก้ไข]

คำนาม

[แก้ไข]

อ้อย

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩬ᩠᩶ᨿ (ออ้ย)