อ้อย

ดูเพิ่ม: อ̂อย, ออย, และ อ่อย

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʔoːjꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน อ้อย, ภาษาลาว ອ້ອຍ (อ้อย), ภาษาคำเมือง ᩋᩬ᩠᩶ᨿ (ออ้ย), ภาษาเขิน ᩋᩭ᩶ (ออย้), ภาษาไทลื้อ ᦀᦾᧉ (อ้อ̂ย), ภาษาไทดำ ꪮ꫁ꪮꪥ (อ้อย), ภาษาไทขาว ꪮꪮꪥꫂ, ภาษาไทใหญ่ ဢွႆႈ (อ้อ̂ย), ภาษาจ้วง oij

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		อ็้อย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ɔ̂i
	ราชบัณฑิตยสภา	oi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔɔj˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

อ้อย

1. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Saccharum officinarum L. ในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลำต้นเป็นปล้อง ข้างในตัน มีหลายพันธุ์ เช่น อ้อยขาไก่ อ้อยตะเภา หีบเอานํ้าหวานทำนํ้าตาลทรายหรือใช้ดื่ม หรือเคี้ยวกินแต่นํ้าหวาน

ลูกคำ

• ก้นอ้อย
• น้ำอ้อย
• อ้อยเข้าปากช้าง
• อ้อยแดง
• อ้อยเลา

 

ภาษากะเหรี่ยงโปเหนือ

การออกเสียง

• (อมก๋อย) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ʔɔ̂i/

คำกริยา

อ้อย

1. หัน, ผินไป

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ʔɔːj˦˦ʔ/

คำนาม

อ้อย

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩬ᩠᩶ᨿ (ออ้ย)