เที่ยง
ดูเพิ่ม: เทียง
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 定 (MC dengH); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨴ᩠ᨿ᩵ᨦ (ทย่ง), ภาษาเขิน ᨴ᩠ᨿ᩵ᨦ (ทย่ง), ภาษาลาว ທ່ຽງ (ท่ย̂ง), ภาษาไทลื้อ ᦵᦑᧂᧈ (เท่ง), ภาษาไทใหญ่ တဵင်ႈ (เต้ง), ภาษาอาหม 𑜄𑜢𑜂𑜫 (ติง์), ภาษาจ้วงแบบหนง dingh หรือ dingq, ภาษาแสก เถี้ยง
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เที่ยง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | tîiang |
| ราชบัณฑิตยสภา | thiang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tʰia̯ŋ˥˩/(สัมผัส) | |
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]เที่ยง (คำอาการนาม ความเที่ยง)
- ตรง
- กิโลนี้ไม่เที่ยง
- แน่นอน
- สังขารไม่เที่ยง
- ที่สะท้อนตรงกับความเป็นจริง ในคำว่า กระจกเที่ยง
- แน่, แม่นยำ, ในคำว่า มือเที่ยง
คำกริยาวิเศษณ์
[แก้ไข]เที่ยง (คำอาการนาม ความเที่ยง)
- ตรง
- นาฬิกาเดินเที่ยง
- แน่นอน
ลูกคำ
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]เที่ยง
- เรียกเวลากึ่งกลางของกลางวันที่พระอาทิตย์อยู่ตรงศีรษะว่า เที่ยง หรือ เที่ยงวัน ตรงกับ 12 นาฬิกา
- เรียกเวลากึ่งกลางของกลางคืนว่า เที่ยงคืน ตรงกับ 24 นาฬิกา หรือ 0 นาฬิกา