แคะ

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

วิกิพีเดียมีบทความเกี่ยวกับ:
Wikipedia

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์แคะ
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงkɛ́
ราชบัณฑิตยสภาkhae
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kʰɛʔ˦˥/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว (kêh4)[1], ย่อมาจาก 客家 (kêh4 gê1); ร่วมรากกับ แขก

คำนาม[แก้ไข]

แคะ

  1. ชาวจีนพวกหนึ่งในมณฑลกวางตุ้งของประเทศจีน
  2. ภาษาของชาวจีนดังกล่าว
คำพ้องความ[แก้ไข]

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

รากศัพท์นี้ขาดหายหรือไม่สมบูรณ์ กรุณาช่วยเพิ่มเติม หรืออภิปรายที่หน้าพูดคุย

คำกริยา[แก้ไข]

แคะ (คำอาการนาม การแคะ)

  1. ใช้เล็บหรือสิ่งมีปลายแหลม เป็นต้น ทำให้สิ่งที่ติดอยู่ข้างในหรือในซอกในรูหลุดออกมา

อ้างอิง[แก้ไข]

ภาษาเลอเวือะตะวันตก[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

แคะ

  1. ขี้ขลาด