ป้าย
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | ป้าย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpâai |
| ราชบัณฑิตยสภา | pai | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /paːj˥˩/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
เทียบภาษาจีนยุคกลาง 牌 (MC bea|beaj); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ປ້າຍ (ป้าย)
คำนาม[แก้ไข]
ป้าย
- แผ่นหนังสือหรือแผ่นเครื่องหมายที่บอกให้รู้
- ป้ายชื่อห้างร้าน
- ป้ายจราจร
- (กฎหมาย) วัตถุที่แสดงหรือโฆษณาด้วยอักษร ภาพ หรือ เครื่องหมายที่เขียน แกะสลัก จารึก หรือทำให้ปรากฏด้วยวิธีอื่น เพื่อแสดงชื่อ ยี่ห้อ หรือเครื่องหมายที่ใช้ในการประกอบการค้าหรือประกอบกิจการอื่นเพื่อหารายได้ หรือโฆษณาการค้าหรือกิจการอื่นเพื่อหารายได้
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ປ້າຍ (ป้าย) ， ภาษาจ้วง baij (ป้าย), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง baij (ป้าย)
รูปแบบอื่น[แก้ไข]
คำกริยา[แก้ไข]
ป้าย (คำอาการนาม การป้าย)
- ทำให้ติดเฉพาะที่ใดที่หนึ่ง
- ทาอย่างหยาบ ๆ ไม่ต้องการประณีตบรรจง
- ทำให้เปรอะเปื้อนด้วยอาการคล้ายเช่นนั้น
- โดยปริยายหมายถึงลักษณะอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น
- ป้ายความผิดให้ผู้อื่น
คำพ้องความ[แก้ไข]
- (4): โบ้ย