หอย
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *hoːjᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຫອຍ (หอย), ภาษาคำเมือง ᩉᩬ᩠ᨿ (หอย), ภาษาเขิน ᩉᩭ (หอย), ภาษาไทดำ ꪬꪮꪥ (หอย, “ทาก”), ภาษาไทขาว ꪬꪮꪥ, ภาษาไทใหญ่ ႁွႆ (หอ̂ย); เทียบภาษาเบดั้งเดิม *hiːᴬ¹
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ {เสียงสระสั้น} | ห็อย | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | hɔ̌i |
ราชบัณฑิตยสภา | hoi | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /hɔj˩˩˦/(สัมผัส) |
คำนาม[แก้ไข]
หอย
- ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง ไฟลัม Mollusca มีเปลือกหุ้มตัว ส่วนใหญ่แบ่งออกได้เป็น 2 จำพวก ตามลักษณะเปลือก คือ จำพวกกาบเดี่ยว เช่น หอยขม (Filopaludina doliaris Gould) และจำพวกกาบคู่ เช่น หอยนางรม [Saccostrea forskali (Gmelin)] ที่มีเป็นส่วนน้อยเป็นพวกที่มีเปลือกแตกต่างออกไป เช่น หอยงาช้าง ชนิด Dentalium longitrorsum Reeve หอยงวงช้าง ชนิด Nautilus pompilius (Linn.)
- (ภาษาปาก, สแลง, ร้อยกรอง) อวัยวะเพศหญิง
- รูปร่างบ้างก็ยาวบ้างก็รี ไม่เห็นมีหอยใหญ่ เหมือนหอยบ้านเรา(เพลง ตาโฉมงมหอย)
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/ɔj
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่เป็นภาษาปาก
- สแลงภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่ใช้ในบทร้อยกรอง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้