หอย

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *hoːjᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຫອຍ (หอย̃), ภาษาคำเมือง ᩉᩬ᩠ᨿ (หอย), ภาษาเขิน ᩉᩭ (หอย), ภาษาไทดำ ꪬꪮꪥ (หอย, “ทาก”), ภาษาไทขาว ꪬꪮꪥ (หอย), ภาษาไทใหญ่ ႁွႆ (หอ̂ย); เทียบภาษาเบดั้งเดิม *hiːᴬ¹

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {เสียงสระสั้น}		ห็อย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hɔ̌i
	ราชบัณฑิตยสภา	hoi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/hɔj˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

หอย

1. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง ไฟลัม Mollusca มีเปลือกหุ้มตัว ส่วนใหญ่แบ่งออกได้เป็น 2 จำพวก ตามลักษณะเปลือก คือ จำพวกกาบเดี่ยว เช่น หอยขม (Filopaludina doliaris Gould) และจำพวกกาบคู่ เช่น หอยนางรม [Saccostrea forskali (Gmelin)] ที่มีเป็นส่วนน้อยเป็นพวกที่มีเปลือกแตกต่างออกไป เช่น หอยงาช้าง ชนิด Dentalium longitrorsum Reeve หอยงวงช้าง ชนิด Nautilus pompilius (Linn.)
2. (ภาษาปาก, ร้อยกรอง) อวัยวะเพศหญิง

   รูปร่างบ้างก็ยาวบ้างก็รี ไม่เห็นมีหอยใหญ่ เหมือนหอยบ้านเรา

   (เพลง ตาโฉมงมหอย)