ป้าย
ภาษาไทย
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ป้าย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpâai |
| ราชบัณฑิตยสภา | pai | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /paːj˥˩/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1
[แก้ไข]เทียบภาษาจีนยุคกลาง 牌 (MC bea|beaj); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ປ້າຍ (ป้าย)
คำนาม
[แก้ไข]ป้าย
- แผ่นหนังสือหรือแผ่นเครื่องหมายที่บอกให้รู้
- ป้ายชื่อห้างร้าน
- ป้ายจราจร
- (กฎหมาย) วัตถุที่แสดงหรือโฆษณาด้วยอักษร ภาพ หรือ เครื่องหมายที่เขียน แกะสลัก จารึก หรือทำให้ปรากฏด้วยวิธีอื่น เพื่อแสดงชื่อ ยี่ห้อ หรือเครื่องหมายที่ใช้ในการประกอบการค้าหรือประกอบกิจการอื่นเพื่อหารายได้ หรือโฆษณาการค้าหรือกิจการอื่นเพื่อหารายได้
รากศัพท์ 2
[แก้ไข]ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ປ້າຍ (ป้าย) ， ภาษาจ้วง baij (ป้าย), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง baij (ป้าย)
รูปแบบอื่น
[แก้ไข]คำกริยา
[แก้ไข]ป้าย (คำอาการนาม การป้าย)
- ทำให้ติดเฉพาะที่ใดที่หนึ่ง
- ทาอย่างหยาบ ๆ ไม่ต้องการประณีตบรรจง
- ทำให้เปรอะเปื้อนด้วยอาการคล้ายเช่นนั้น
- โดยปริยายหมายถึงลักษณะอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น
- ป้ายความผิดให้ผู้อื่น
คำพ้องความ
[แก้ไข]- (4): โบ้ย